شفاعت

واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند.مقام برجسته‌اى که خداوند به پیامبر و ائمّه و علما و شهدا داده است.مفسران تعبیر«مقام محمود»را در قرآن،به شفاعت تفسیر کرده‌اند.یکى از شفیعان هم حسین بن على«ع»است.شفاعت حسین«ع»هم در آخرت سبب نجات گنهکاران از عذاب دوزخ است،هم در دنیا سبب فلاح و رستگارى علاقه‌مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاى اوست.به فرموده پیامبر،همۀ دیده‌ها در قیامت گریانند،مگر چشمى که در عزاى حسینى گریسته باشد،که خندان و مژده‌یافتۀ به بهشت است«کلّ عین باکیة یوم القیامة الاّ عین بکت على مصاب الحسین فانّها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنّة». طبق احادیثى،رسول خدا پاداش شهادت حسین«ع»را بصورت حق شفاعت براى گنهکاران امّت از خدا دریافت کرده است.

حسین بن على«ع»شفیع شیعیان است.در زیارتنامۀ او هم آمده است:«و ان شفعت شفّعت». «فکن لى شفیعا الى اللّه» و«اللّهم ارزقنى شفاعة الحسین یوم الورود» در حدیث است:«ثلاثة یشفعون الى اللّه عزّ و جل فیشفّعون:الأنبیاء ثمّ العلماء ثم الشهداء» .نه تنها امام حسین«ع»بلکه هر شهیدى حق شفاعت دارد و این مقام را در سایۀ شهادت یافته است.محبّان امام حسین«ع»به شفاعت او معتقدند و باور دارند که بخاطر گریه و عزادارى و محبّت نسبت به ابا عبد اللّه«ع»،خداوند آنان را عذاب نخواهد کرد.

ناگفته نماند که حسین بن على«ع»گرچه شفیع محشر است و گریه بر او گرچه بیمه کنندۀ از عذاب دوزخ است،لیکن لیاقت شفاعت یافتن براى ما،در سایۀ صلاح و پاکى است.عقیده به شفاعت حسین«ع»نباید دوستداران را به گناه و معصیت،گستاخ و جرى سازد.اینکه بگوییم:«تمام غرق گناهیم و یک حسین داریم»،مجوّزى براى ارتکاب گناه نیست.همانگونه که مسیحیان معتقدند مسیح به دار آویخته شد تا موجب آمرزش مسیحیان شود،عدّه‌اى نیز از شیعیان فکر مى‌کنند فلسفۀ شهادت سید الشهدا آمرزش گناهان امّت مصطفى«ص»است و این خطاست و چنین تفکّرى زمینه‌ساز جرأت بر معصیت است.شفاعت ابا عبد اللّه«ع»درست است،ولى ارتکاب گناه و بى‌مبالاتى در امر دین،به امید شفاعت آن حضرت،انحراف است.شفاعت آن حضرت شامل کسانى مى‌شود که نماز و واجبات دینى را سبک نشمارند و حق مردم را تضییع نکنند و لایق شفاعت او باشند.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 253-254.