عبدالله بن حارث نوفلی

عبدالله بن حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب بن هاشم، مکنی به ابا محمد و ملقب به (بیة) بود. [۱] او با مسلم بیعت کرد و به یاری او برخاست. در قیام مسلم بن عقیل با پرچم سرخ و لباس سرخ در کنار خانه عمرو بن حُرَیث که از هواداران عبیدالله بن زیاد بود، مردم را به یاری مسلم بن عقیل دعوت می‌کرد. [۲]

اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل عبدالله بن حارث بن نوفل بن حارث بن عبدالمطلب بن هاشم
لقب بیة
محل زندگی کوفه
مدفن در ابواء بین راه مدینه به مکه
نقش های برجسته او با مسلم بن عقیل بیعت کرد و به یاری او برخاست




زندگینامه

عبدالله بن حارث دو سال قبل از رحلت پیامبر (ص) متولد گردید. مادرش هند دختر ابوسفیان بود. ام حبیبه همسر پیامبر (ص) کودک را نزد آن حضرت برد. ایشان نوزاد را در آغوش گرفته و برایش دعا فرمودند.[۳] وی از تیره هاشمیان و از قبیله قریش بود که در کوفه می‌زیست و از اعیان شیعیان کوفه به شمار می‌آمد. به نقل ابن حجر، او از اصحاب پیامبر (ص) و به قولی از تابعین مورد وثوق بود. [۴] شیخ طوسی در کتاب رجال خود او را از اصحاب امام علی (ع) می‌داند. [۵] بنا به نقلی او در جنگ صفین و در رکاب امام علی (ع) دلاوری‌هایی از خود نشان داده است، اگر چه در کتب تاریخ نامی از او در زمره مجاهدان زمان امام علی (ع) مثل جمل، صفین و نهروان ذکر نشده است. اما اخبار و احادیثی از امام علی (ع) و امام حسن (ع) از او نقل شده که حکایت از نزدیکی او به امام علی (ع) دارد. [۶]

شهادت

پس از شکست قیام مسلم بن عقیل، عبیدالله بن زیاد فرمان دستگیری او را صادر کرد و برای دستگیری او جایزه هم در نظر گرفت. او را به زندان انداختند. عبیدالله سپس به کثیر بن شهاب دستور داد تا او را از زندان به دارالاماره بیاورند. آنگاه از او پرسید که آیا تو صاحب پرچم سرخ نیستی و تو نبودی که برای مسلم بیعت می‌گرفتی؟ او پاسخ نداد. عبیدالله دستور داد او را به میان قبیله‌اش ببرند و گردنش را بزنند. [۷] برخی وفات او را در سال 79 و در ابواء بین راه مدینه به مکه دانسته‌اند. برخی نیز بر این باورند که وی را مسموم کرده‌اند. [۸]

منبع

مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 264-265.

پی نوشت

  1. الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص8.
  2. تاریخ طبری، ج5، ص232،172.
  3. الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص8-9.
  4. تهذیب التهذیب، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، نجف: دارالکتب الاسلامیه، 1377 ﻫ ق.، ج5، ص180-181.
  5. رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص75؛ اسد الغابه، ج3، ص139.
  6. ر.ک : شرح نهج البلاغه ابن ابی‌الحدید، ابن ابی‌الحدید، عزالدین عبدالحمیدبن محمد، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره: 1385-1387 ه ق/ 1965-1967 م.، ج2، ص287، ج13، ص41.
  7. برای تفصیل بیشتر ر.ک :تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص232،172؛الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق. ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص8-9؛ تهذیب التهذیب، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، نجف: دارالکتب الاسلامیه، 1377 ﻫ ق.، ج5، ص180-181؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، خویی، سید ابوالقاسم، نشر توحید، 1413 ﻫ ق. ، ج10، ص154؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، موسوی زنجانی، بیروت: مؤسسه اعلمی، 1402 ﻫ ق. ، ص167؛ نقد الرجال، حسینی تفرشی، میرمصطفی بن حسین، تهران: 1318 ش. ، ج3، ص96؛ قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، 1379 ه ق.، ج6، ص305؛ فرسان الهیجاء، محلاتی، ذبیح الله، مرکز نشر کتاب، 1390 ه ق.، ج1، ص237؛ ذخیرة الدارین، حائری شیرازی، سید عبدالحمید، نجف: مطبعه المرتضویه ، 1345 ﻫ ق. ص285.
  8. الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، 1328 ﻫ ق.، ج5، ص9.