ذوقی
میرزا ابو القاسم ذوقی
میرزا ابو القاسم ذوقی | |
---|---|
زادروز | 1273ه.ق اصفهان |
مرگ | 1336ه.ق |
دربارهی شاعر
میرزا ابو القاسم ذوقی، در سال 1273 ه. ق. در اصفهان تولد یافت. وی برادر مهتر مرحوم غمگین اصفهانی و برادرزادهی محمد ابراهیم ساغر، شاعر شهیر قرن سیزدهم هجری است که در خاندان ادب و کمال پرورش یافت. ذوقی علاوه بر شاعری از حسن خط بهرهمند بود.
او در برخی از مجامع ادبی اصفهان و شیراز شرکت میجست. ذوقی از طریق تجارت و چندی نیز از راه منشیگری زندگی کرد و تا پایان عمر مجرد زیست و اواخر زندگی به انزوا و گوشهگیری پرداخت و در دوازدهم محرم الحرام 1336 قمری به مرض استسقاء درگذشت. در ایران اشعارش مشتمل بر پنج هزار بیت است که پس از فوتش به همت و سرمایهی برادرش «غمگین» به چاپ رسید. [۱]
اشعار
این حسین کیست که حق دلبر جانانهی اوست | بحر عصمت صدف، این گوهر یکدانهی اوست | |
این همان شمع شبستان ولایت، که ز عشق | شمع ایوان فلک، سوخته پروانهی اوست | |
گاه چون آیهی رحمت، شرف دوش نبی است | گاه چون مُهر نبوت به سر شانهی اوست | |
این همان شاه که با خیل ملک، روح الامین | به گدایی همه شب بر در کاشانهی اوست | |
آن که در بزم صفا نرد وفا باخت، چنانک | عقل کل، مات رخ بازی شاهانهی اوست | |
این همان رند قدح نوش که تا چرخ نهم | از ازل تا به ابد نالهی مستانهی اوست | |
میگساریست، که هردرد غم و زهر الم | داشت ساقی ازل جمله به پیمانه اوست | |
این همان بادهپرست است و همان بادهفروش | کآب شمشیر، می و ماریه میخانهی اوست | |
آنکه افسانهی خوبان شده در عرصهی حسن | گوش آفاق پر از قصّه و افسانهی اوست | |
چون خدا نیست مکانیش، و لیکن گویند | عرصهی کرب و بلا خانهی ویرانهی اوست | |
این جوابیست بر آن مرثیهکش گفت «وصال» | «این حسین کیست که عالم همه دیوانهی اوست» |
منابع
- دانشنامهی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1040.
پی نوشت
- ↑ سخنوران نامی معاصر؛ ج 2، ص 1407.