سفره

اطعام و احسانى که در خانه‌ها و تکیه‌ها،به یاد شهداى کربلا یا خانوادۀ امام حسین«ع» به افراد مى‌دهند و اغلب در پى نذر و نیاز،سفره مى‌گسترند.به تناسب کسى که به نام او سفره پهن مى‌کنند،نام خاصّى به آن مى‌دهند،مثل سفرۀ ابا الفضل،سفرۀ امام زین العابدین، سفرۀ رقیّه و امثال آن و آداب و رسوم خاصى دارد.آنچه که به یاد امام حسین«ع»ضیافت داده مى‌شود،چه در ایام محرّم و چه اوقات دیگر،مورد تقدیس افراد است و بعنوان تبرّک،بر سر آن سفره مى‌نشینند یا از غذاى آن اطعام،به خانه‌ها مى‌برند و متواضعانه هر چند وضع مالى‌شان خوب باشد،از برکت معنوى آن استفاده مى‌کنند و آن را«غذاى امام حسین»مى‌دانند.به چنان سفره‌اى«سفرۀ ماتم»هم مى‌گفته‌اند.این از دیرباز رواج داشته است.خلفاى فاطمى در مجلس سوگوارى بر زمین مى‌نشستند و پیروانشان در نهایت اندوه،گرد آنان حلقه مى‌زدند.به جاى فرش در تالارها و سرسراها شن مى‌ریختند و خوراک بسیار مختصرى تنها مرکّب از عدس سیاه،پیازهاى شور و خیار و نان جوین که از دستى رنگ آن را تغییر مى‌دادند،بر سر خوان مى‌نهادند و آن را«سفرۀ ماتم» مى‌خواندند...».

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 225-226.