زبیر بن قرظه بن کعب انصاری
زبیربن قَرَظَة‌بن کعب انصاری خزرجی، یکی از سربازان و نیروهای تحت امر عمربن سعد بود که در کربلا حضور داشت.
پدرش قَرَظَة‌بن کعب انصاری خزرجی از اصحاب پیامبر اکرم(ص) و امیرالمؤمنین علی(ع) و همچنین از راویان احادیث آن بزرگواران بود. قرظه دو پسر به نام‌های عمرو و زبیر داشت که در کربلا، عمرو در سپاه امام حسین(ع) و برادرش زبیر در سپاه عمربن سعد بود.[۱]
برادرش عمروبن قرظه با هشیاری تمام در برابر تیرها و نیزه‌ها می‌ایستاد، تا از امامش دفاع کند. سرانجام در اثر خون‌ریزی بسیار از میدان بازگشت و از امام بزرگوارش پرسید: آیا وظیفه خود را به‌جا آوردم؟ حضرت فرمودند: آری! سلام مرا به رسول‌الله(ص) برسان که من نیز به زودی در پیشگاه او حاضر خواهم شد. او چند لحظه بعد به شهادت رسید.[۲] زبیربن قرظه فریاد زد و امام حسین(ع) را به گمراه کردن برادرش عمرو متهم کرد. امام فرمود: خدا او را هدایت کرده است. زبیر بر امام حمله آورد، اما نافع‌بن هلال با ضربه‌ای او را مجروح کرد.[۳]
منبع
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 197-198.