موسی بن عقیل
موسی بن عقیل بن ابی‌طالب (ع)، مادرش امّ‌البنین دختر ابوبکر بن کلاب عامری و بر اساس برخی اقوال امّ‌ولد بوده است.
موسی از آغاز سفر از مدینه تا کربلا با امام حسین (ع) همراه بود. بعد از ظهر عاشورا و پس از شهادت برادرش جعفر با اذن امام به میدان رفت و در حالی‌که رجز می‌خواند، می‌جنگید:
یا مَعشَرَ الکُهولِ وَ الشَّبانِ | ||
اَحمی عَن الفِتیةِ وَ النِّسوانِ | ||
اَرضی بِذاکَ خالِقِ الرَّحمنِ | ||
اَضربکُم بِالسَّیفِ وَ السَّنانِ | ||
وَ عَن اِمامِ الاِنسِ ثُمَّ الجانِ | ||
سُبحانَهُ ذوالملکَ الدَّیانِ |
ای انبوه پیران و جوانان! با شمشیر و نیزه شما را می‌زنم.
از جوانان و زنان حرم و از امام انس و جن پاسداری و نگاهبانی می‌کنم.
با این کار، آفریدگار رحمان و خدای پاک و مقتدر و دادگر و حسابگر را خشنود خواهم کرد.
موسی پس از نبردی شرافتمندانه و کشتن تنی چند، با نیزه عمرو بن صبیح صیداوی که از کمینگاه به او حمله کرده بود، به شهادت رسید.
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است. اگر چه در برخی کتب و مقاتل نام او در شمار شهدای کربلا ذکر شده است، اما شهادتش جای تردید دارد.[۱]
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 471.
پی نوشت
- ↑ - برای تفصیل بیشتر رک : وقعة الطف، ص116؛ ناسخ التواریخ، ج2، ص319؛ ذخیرة الدارین، ص162-164؛ وسیله الدارین، ص233؛ عشرة کامله، ص431.