هلال بن حجاج
از نام و نشان هلال بن حجاج اطلاع روشنی در دست نیست. مجلسی او را در شمار شهدای روز عاشورا در کربلا معرفی می‌کند و می‌نویسدکه وی بعد از وهب بن وهب به شهادت رسیده است.
دشمن از هر سو به سپاه امام حسین (ع) یورش آورده بودند. یاران امام هر یک در محاصره گروهی از سپاه کوفه قرار می‌گرفتند و می‌جنگیدند و سرانجام با پیکری که غرق خون شده و از هر سو زخم خورده بودند، بر خاک می‌افتادند.
عمرو بن حجاج با عده‌ای از سربازان به طور ناگهانی بر میمنه سپاه امام حمله آورد و چون نزدیک رسیدند، اصحاب امام روی زانو نشسته، نیزه‌های خود را به سوی اسبان گرفتند و اسبان‌شان از پیش‌روی مانده سر به عقب برداشتند و اصحاب امام از این فرصت استفاده کرده و آنان را هدف تیرها قرار دادند که در نتیجه جمعی کشته و مجروح شدند. ابن سعد، افرادی را از ناحیه راست و چپ به خیمه‌گاه امام فرستاد تا آن‌ها را نابود کنند. چون تنها از جلو می‌توانستند به سپاه امام نزدیک شوند، یاران امام در بین خیمه‌ها رفته و با نیروی فوق‌العاده‌ای به دفاع پرداختند.
یاران امام ذره‌ای ترس و تشویش در جانشان نبود. گویی هر کدام به شکار مرگ آمده بودند و مرگ از برابر تیغ و فریاد آنان می‌گریخت. برای آنان سروده‌اند:
| قَوْم‌ٌ اِذا نُودُوا لِدَفْع‌ِ مُلِمَّةٍ | لَبِسُوا القُلُوب‌َ عَلی الدُّروُع‌ِ | |
| وَالْخَیل‌ُ بَین‌َ مُدَّعَّن‌ٍ مُکرْدَس‌ٍ | وَ اَقْبَلُوا یتَهافَتُون‌َ عَلی ذَهاب‌ِ الاَنْفُس‌ِ |
مردمی که وقتی آنان را برای رویارویی با سختی فرا خواندند و سواران جنگی در گیرودار انداختن تیرها هستند.
آنان بر زره‌های خود، قلب‌هایشان را پوشاندند و به صحنه نبرد آمدند و برای جان‌باختن، بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 379-380.