عبدالمجید اوحدی‌

عبد المجید اوحدی یکی از شاعران معاصر ایرانی است.

عبد المجید اوحدی
زادروز	1290 ه.ش اصفهان
مرگ	1354 ه. ش اصفهان
کتاب‌ها	تدوین و تحشیه دیوان مرحوم غمگین ، ترجمه‌ی تاریخ آل سلجوق
تخلص	یکتا

زندگینامه

عبد المجید اوحدی متخلّص به «یکتا» در سال 1290 ه. ش در اصفهان متولد شد. به علت فوت پدر، سرپرستی وی را عمویش مرحوم حاج محمد کاظم متخلّص به «غمگین* بر عهده گرفت.

یکتا تحصیلات خود را در آموزشگاه‌های اصفهان به پایان رسانید و بنا به توصیه‌ی عمویش هفته‌ای یک بار به محضر شاعر و ادیب خوشنویس مرحوم میرزا عباس خان شیدا مؤسس «انجمن ادبی اصفهان» حاضر می‌شد و از همان انجمن بود که طبعش به سرودن شعر مایل گشت.

کلیات اشعار وی متجاوز از ده هزار بیت است که قسمتی از آن در سال 1319 شمسی به چاپ رسید و از آثار او «تدوین و تحشیه دیوان مرحوم غمگین» است که با مقدمه‌ی مبسوطی به قلم استاد همایی در سال 1327 شمسی به چاپ رسید، و نیز «ترجمه‌ی تاریخ آل سلجوق» به قلم پروفسور ادوارد براون انگلیسی، تذکره‌ی شعرای ایران از اوایل قرن چهاردهم تا عصر حاضر به نام «گلزار دانش».

یکتا شاعری توانا و نویسنده‌ای محقق بود و در ساختن ماده‌ی تاریخ نیز مهارت کافی داشت. سرانجام در سال 1354 ه. ش درگذشت و در زادگاهش به خاک سپرده شد.

اشعار

هلال ماه محرّم دوباره گشت پدید		ز دیدنش دل آزادگان خاک تپید
تپید، نی دل آزادگان خاک ز غم‌		که از رسیدن آن قلب قدسیان لرزید
خمیده گشت نه تنها ز غصّه پشت هلال‌		که آسمان هم از این غم هلال‌وار خمید
تو ای هلال از آن لاغری و زرد و نزار		که دیده‌ی تو ندید آن چه گوش کس نشیند
تو دیده‌ای که از اطفال تشنه لب، هر دم‌		صدای العطش از فرش تا به عرش رسید
تو دیده‌ای که ز زخم سنان و نیزه و تیر		نهال قدّ جوانان به خاک و خون غلتید
تو دیده‌ای که ز خاک مزار پاک تنان‌		به جای لاله و گل، چشمه‌های خون جوشید
تو دیده‌ای که ز خون شد خضاب، اجسادی‌		که زرد روی شد از شرم رویشان خورشید
تو دیده‌ای که به پاهای نرم‌تر از گل‌		ز جور فتنه‌ی دو نان چه خارها که خلید
تو دیده‌ای که به لبهای همچو غنچه‌ی گل‌		بداد بوسه ز چوب ستم، یزید پلید
من از تو در عجبم ای هلال سنگین دل‌		که دیدگان تو این حادثات را، چون دید؟
اگر به جای تو بودم، برای تشنه‌لبان‌		ز آب دیده نمودم هزار سیل پدید
اگر به جای تو بودم حجاب می‌گشتم‌		که بر برهنه تنان، سایه افکند خورشید

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1181.