محاصره امام حسین(ع)

هدف امام حسین(ع) رسیدن به کوفه و پیوستن به هواداران در آن شهر بود، تا بر ضدّ امویان قیام کنند. ابن زیاد (والى کوفه)هم مى‌دانست که اگر امام، پاى به کوفه بگذارد، کنترل شهر از دست بیرون خواهد شد. این بود که مانع ورود امام به کوفه شد.سپاه هزار نفرى را به فرماندهى حرّ بن یزید سر راه آن حضرت فرستاد، پس از گفتگوها، کاروان امام و سپاه حرّ همچنان پا به پاى هم پیش مى‌آمدند. چون به «نینوا»رسیدند، پیکى از کوفه رسید که فرمان محاصره را همراه داشت، که امام حسین(ع) نه راه برگشت داشته باشد، نه راه پیش، فرمان چنین بود که:

«امّا بعد فجعجع بالحسین...» با رسیدن نامه و قاصدم، حسین(ع) را در محاصره و تنگنا قرار بده و او را جز در سرزمین بى‌آب و علف و دور از پناهگاه فرود نیار، به قاصد هم دستور دادم تا همراه تو باشد و از تو جدا نگردد. تا خبر اجراى این فرمان را برایم بیاورد.و السلام.

در پى ‌آن دستور بود که امام به اجبار در آن منطقه فرود آمد. این حادثه در روز پنج شنبه دوّم محرّم سال ۶۱ هجرى بود.فرداى آن روز، عمر سعد با چهار هزار نفر از کوفه رسیدند. در پى این محاصره، از پیوستن افراد به گروه یاران امام نیز جلوگیرى مى‌کردند و راهها کنترل مى‌شد، برخى که از کوفه خود را به امام رساندند، با استفاده از تاریکى شب یا از بیراهه بود.

منبع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۰۲-۴۰۳.