کهیعص
از حروف مقطّعۀ قرآن در اوّل سورۀ مریم.طبق برخى تفاسیر،این حروف رمزى اشاره به حوادث یا فضایل یا مسائلى دارد که اهل بیت به علم آن آگاهند.از جملۀ تفسیرها و تأویلهاى این حروف،انطباق آن با حادثۀ کربلاست.در روایات است:حضرت زکریا نام پنج تن آل عبا را از جبرئیل فرا گرفت و چون به نام امام حسین«ع»مى‌رسید،اندوهگین مى‌شد و اشک در چشمش مى‌آمد،امّا با نامهاى دیگر،اندوهش مى‌رفت.راز آن را از خداوند پرسید.خداوند با«کهیعص»قصۀ آن را خبر داد.«کاف»،نام کربلاست،«ها»، کشته شدن عترت طاهره است،«یاء»یزید ستمگر،قاتل حسین«ع»است،«عین»عطش حسین«ع»و«صاد»صبر و مقاومت اوست.زکریّا سه روز در مصیبت حسین«ع»گریست و از خدا خواست که فرزندى به او عطا کند و با محبّت او،آزمایشش کند و آنگونه که محمّد«ص»را در سوگ فرزندش به داغ نشاند،او را هم داغدار کند.خداوند،یحیى را به او عطا کرد.یحیى هم همچون حسین«ع»شش‌ماهه به دنیا آمد. [۱] میان یحیى بن زکریا و حسین بن على شباهتهاى دیگر نیز وجود دارد.سر هر دو مظلومانه بریده شده و سر هر دو در طشت و طبقى پیش طاغوت زمانشان نهاده شد.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 379.
- ↑ تفسیر البرهان،ج 3،ص 3،بحار الأنوار،ج 44،ص 223.آیات دیگرى نیز به شهادت امام حسین«ع»تأویل شده است.ر.ک:بحار الأنوار،ج 44،ص 217 باب«الآیات المؤوّلة لشهادته».