ذو حسم
ذوحسم نام یکى از منزلگاه‌هاى میان مکه و کربلا است که کاروان امام حسین(ع) از آنجا عبور کرد.
| اطلاعات جغرافیایی | |
|---|---|
| مسیر | مکه به کوفه |
| موقعیت | عربستان |
| قبل از | زرود |
| پس از | بیضه |
| وقایع تاریخی | |
| واقعه کربلا | اعلام وفاداری یاران امام حسین(ع) |
موقعیت جغرافیایی
منزل ذوحسم در مسیر مکه به کربلا بعد از منزل مغیثه و قبل از منزل بیضه قرار دارد.
وقایع
زمانی که سپاه اعزامى دشمن از کوفه براى امام حسین(ع) آشکار شد، یارانش را به طرف ذو حسم سوق داد و پیش از رسیدن نیروهاى دشمن،در آنجا اردو زد.
 دریای سرخ |
حر و سربازانش در همین مکان با امام حسین(ع) برخورد کردند و آن حضرت دستور داد حرّ و سپاه او و حتى اسبانشان را سیراب کنند که از راه رسیده‌بودند و بى‌تاب عطش بودند. امام سپس براى آن گروه سخنرانى کرد و هنگام ظهر، نماز جماعت خوانده شد.حرّ و سپاه او نیز به امام حسین(ع) اقتدا کردند. [۱]
ابا عبدالله(ع) ایستاد و در سخنرانی خود چنین فرمود: «کارها چنان شده‌است که مشاهده می‌کنید. دنیا دگرگون شده و به زشتی گراییده، خوبی پشت کرده و بدی افزون و چیره گشته و از خوبی و راستی و درستی جز به اندازه ته مانده ظرفی و چراگاهی اندک‌مایه و تهی نمانده‌است. آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل باز نمی‌دارند؟ در چنین شرایطی مومن باید مشتاق دیدار خدایش باشد. من مرگ را جز کامیابی شهادت و زندگی با بیدادگران را جز بدنامی و رنج و خواری نمی‌بینم.»
سپس زهیر بن القین برخاست و به یاران گفت: «شما سخن می‌گویید یا من؟» آنها گفتند: «تو بگو.»
زهیر پس از حمد و ثنای الهی به امام عرض کرد: «ای فرزند پیامبر، خداوند قرین رحمتت بدارد. گفتارت را به جان شنیدم و به خدا سوگند اگر دنیا برای ما مکان جاودانه و باقی بود و تنها یاری و پشتیبانی از تو موجب جدایی از دنیا بود، قیام و همراهی با تو را بر زیستن دنیا ترجیح می‌دادیم.»
نافع هلال بن بجلی برخاست و گفت: «به خدا قسم ما دیدار پروردگار خویش را ناخوش نداریم و بر نیت و انگیزه خویش با بصیرت ایستاده‌ایم. با دوست شما دوست و با دشمن شما دشمنیم.»
بریر بن خضیر همدانی گفت: «ای فرزند پیامبر، به خدا سوگند منت خداوند بر ماست که افتخار جنگ در رکاب تو نصیب ما گشت تا برای یاری تو اعضای بدنمان قطعه قطعه شود و جد تو در روز قیامت شفیع ما باشد.»
سپس یاران یکی یکی اعلام وفاداری نمودند.
منبع
پی‌نوشت
- ↑ مقتل الحسین،مقرّم،ص 215.