سفره
سفره، اطعام و احسانى که در خانه‌ها و تکیه‌ها، به یاد شهداى کربلا یا خانوادۀ امام حسین(ع) به افراد مى‌دهند و اغلب در پى نذر و نیاز، سفره مى‌گسترند.
مفهوم
به تناسب کسى که به نام او سفره پهن مى‌کنند،نام خاصى به آن مى‌دهند،مثل سفرۀ اباالفضل، سفرۀ امام زین العابدین، سفرۀ رقیه و امثال آن و آداب و رسوم خاصى دارد. آنچه که به یاد امام حسین(ع)ضیافت داده مى‌شود،چه در ایام محرم و چه اوقات دیگر، مورد تقدیس افراد است و بعنوان تبرک، بر سر آن سفره مى‌نشینند یا از غذاى آن اطعام ،به خانه‌ها مى‌برند و متواضعانه هر چند وضع مالى‌شان خوب باشد،از برکت معنوى آن استفاده مى‌کنند و آن را «غذاى امام حسین» مى‌دانند. به چنان سفره‌اى«سفرۀ ماتم»هم مى‌گفته‌اند.
تاریخچه
این از دیرباز رواج داشته است.خلفاى فاطمى در مجلس سوگوارى بر زمین مى‌نشستند و پیروانشان در نهایت اندوه،گرد آنان حلقه مى‌زدند.به جاى فرش در تالارها و سرسراها شن مى‌ریختند و خوراک بسیار مختصرى تنها مرکب از عدس سیاه،پیازهاى شور و خیار و نان جوین که از دستى رنگ آن را تغییر مى‌دادند،بر سر خوان مى‌نهادند و آن را«سفرۀ ماتم» مى‌خواندند...». [۱]
منبع
پی‌نوشت
- ↑ تاریخ آموزش در اسلام،احمد شلبى،ترجمه محمد حسین ساکت،ص ۳۲۴.