بابا فغانی شیرازی
بابا فغانی شیرازی شاعر شیعی قرن دهم هجری است که در زمان سلطان یعقوب به دوران شکوفایی خود نزدیک شد.
| بابا فغانی شیرازی | |
|---|---|
| مرگ | 925 ه.ق مشهد مقدس |
| پیشه | شاعر |
| سبک نوشتاری | سبک هندی |
زندگینامه
بعضی بابا فغانی را از پیشگامان سبک هندی در شعر فارسی می‌دانند. در جوانی به هرات سفر کرد و در آنجا به دیدار جامی رفت و به این ترتیب با عرفان آشنا شد. پس از مدتی به آذربایجان، خراسان و فسا رفت. در پایان عمر به مشهد مقدس رفت و در سال 925 ه.ق درگذشت. سرودن اشعار دینی به خصوص اشعار موافق با عقاید شیعی در زمان بابا فغانی رواجی زیاد پیدا کرد و بیشتر شاعران در این مضمون اشعار زیادی سرودند.
دیوان
بابا فغانی هیچ وقت از دنیای عشق و رندی خویش فارغ نشد که بتواند به دین و مذهب بیشتر توجه کند؛ فقط بعضی از مضامین مانند توحید و حمد پروردگار و نعت رسول و منقبت ائمه اطهار در غزل‌هایش دیده می‌‌شود. البته قصاید زیادی در نعت حضرت رسول و امیر‌المؤمنین و امام هشتم، علی بن موسی الرضا (ع) دارد. یکی از بارزترین مختصات شعر بابا فغانی، سلاست و روانی و سادگی بیان اوست. به رغم سادگی اشعارش، کنایات، استعارات و تشبیهات وی صورت نو و تازه دارد و با مهارت وصف ناپذیری با اسامی چهارده معصوم، اشعاری زیبا سروده است.
اشعار عاشورایی
نگاه او به عاشورا، نگاهی احساسی و عاطفی است و تنها چند بیت عاشورایی در دیوان وی رنگ عرفانی دارد.
کتاب شناسی
دیوان بابا فغانی شیرازی، مصحح: احمد سهیلی؛ بی جا، اقبال: 1362.