وحیده گرجی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
وحیده گرجی، فرزند هرمز در تیر ماه 1360 در شهر بابل و درخانواده‌ای مذهبی و اهل شعر به دنیا آمد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
| وحیده گرجی | |
|---|---|
| زادروز | تیر ماه 1360 ه.ش شهر بابل |
| پدر و مادر | هرمز گرجی |
| ملیت | ایرانی |
| مدرک تحصیلی | کارشناس رشته فقه و حقوق از دانشگاه پیام نور قم |
| استاد | دکتر مجاهدی |
زندگینامه
در سال 1374 به بعلت انتقال شغل پدرش به تهران و قم منتقل شدند و هم‌اکنون در قم زندگی می‌کنند. ایشان کارشناسی خود را در رشته فقه و حقوق از دانشگاه پیام نور قم اخذ نمود و هم اکنون مدیر یک مجتمع فرهنگی آموزشی است.
گرجی از سال 1386 به طور جدی فعالیت شعری خود را شروع کرد و از محضر اساتیدی همچون دکتر مجاهدی بهره برد. ایشان در چندین کنگره از جمله شعرعاشورایی هیئت همدان، شعر 72 خط اشک اصفهان و... موفق به اخذ رتبه گردیده است. [۱]
اشعار
چند غزل عاشورایی
| دلم دیگر نمی‌خواهد نه دامی نه گریزی را | که مدت‌هاست در بند است صیاد عزیزی را | |
| نگاهش آنقَدَر شعر و غزل دارد که جز چشمش | نمی‌فهمند دیگر واژه‌هایم هیچ چیزی را | |
| همه دنیا زمین خورده به پای او همانجا که | به پا کرده‌ست نامش سرزمین عشق خیزی را | |
| ببین بخت ما را رسیده تا به ما دنیا | عوض کردند رسم خوب ارباب و کنیزی را | |
| ولیکن شکر ساقی را همان داده‌ست و در بزمش | به ما دادند هر شب چشم‌های باده ریزی را | |
| نه ترس از زندگی دارم نه خوف مرگ در جانم | که حل کرده‌ست چشمش هر غم ضد و نقیضی را | |
| چه حرزی بهتر از اینکه خود معشوق می‌خواند | برای هر کدام از عاشقانش «اَلحفیظ»ی را |
| دلی پرخون برایش مانده و چشمان تر زینب | چه سوغاتی به همراه آورد از این سفر زینب | |
| پریشان شد زمین، هفت آسمان پیچید و در هم شد | ولی از این جهان دارد دلی آشفته‌تر زینب | |
| در آن صحرا که هر کس را نصیبی از مصیبت شد | همه داغ جوان دیدند، اما بیشتر زینب | |
| غروب از سر گذشت و سر گذشت و سرگذشتش را... | که دنیا خوب می داند چه آورده است بر زینب | |
| زمانی را که دنیا در تب سجاد می‌سوزد | امامی نیست پرچم را برافرازد، مگر زینب | |
| به حق که سفره زهرا چه مردان بزرگی را | نمک گیر خودش کرده..؛ پدر، همسر، پسر، زینب |
| حرف عباس آمده، میدان، به قیامت شبیه‌تر شده است | پهلوانی که در شجاعت و رزم، وارث هیبت پدر شده است | |
| سر این حرف را نمی‌دانم، که؛ برادر! دوباره سقا باش! | ولی از لحن گفتنش پیداست، کودک خیمه تشنه‌تر شده است | |
| مقصد او فرات شد، می‌خواست، بی علم بی سپاه با یک مشک | بخرد آبروی دنیا را، قدر یک قطره هم اگر شده است | |
| پای یک رود حضرت دریا، نفسش را به آب می‌زد تا | رود آرام‌تر شود اما، عطش آب بیشتر شده است | |
| بی‌سبب نیست عطر و نام یاس، بهترین قافیه‌ست با عباس | مادر مهربانی و احساس، همه امیدش این پسر شده است | |
| چشم او خیمه‌گاه خورشید و از نگاهش حسین می‌بارد | این‌چنین شد که تیر حرمله هم، عاشق چشم این قمر شده است | |
| بانگ «"ادرک اخا» زمانی بود، که کمان ابرویی زمین افتاد | چه مراعات بی‌نظیری شد، مشک را ساقی‌اش سپر شده است | |
| چشم امید خیمه روی خاک، وای از لحظه نبودن تو | چشم را تیز کرده‌اند این‌بار، نیزه‌هایی که سر به سر شده است | |
| باز هم لانه کبوترها، محو آتش شده‌ست یا زهرا | روی این خاک نذر چادرتان، چقدر غرق بال و پر شده است ... |
| یک بیابان عطش نشسته به راه، تشنه قطره‌های مرمریت | تو ولی پشت بغض حنجره‌ها، ایستادی به پای خواهریت | |
| تا برادر سپرده است به تو آبروی تمام دنیا را | قلبش آرام و مطمئن شده است، خواهری نه، که از برادریت | |
| دیگر آغوش خسته‌ات بانو، یاد بابا برایشان دارد | می‌زند موی دختران یتیم بوسه بر دست‌های مادریت | |
| شهر نامرد وقت استقبال توبه آورد و اندکی خرما | توبه گرگ‌ها فقط مرگ است! مرگ ای شام بر ستمگریت | |
| شک ندارم که سوخت کرب و بلا کربلا نه که عالمی، وقتی | سمت گودال شعله‌ور شده بود آتش بوسه‌های آخریت | |
| صبح انسان طلوع می‌کند و پرچم تو بلند خواهد شد | تا هنوز از گلوی حق جاریست خطبه‌های رسای حیدریت | |
| کار دنیا تمام شد بانو، کار دنیای بی حسین و علی | وقتی از دورها رسید به گوش رمز و راز شهید پروری‌ات |
منابع
طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1203-1206.
پی نوشت
- ↑ گفتوگوی مؤلف با شاعر.