کهیعص

کهیعص از حروف مقطعه قرآن در اوّل سورۀ مریم است.

مفهوم

طبق برخى تفاسیر، این حروف رمزى اشاره به حوادث یا فضایل یا مسائلى دارد که اهل بیت به علم آن آگاهند. از جملۀ تفسیرها و تأویلهاى این حروف، انطباق آن با حادثۀ کربلاست. در روایات است:

حضرت زکریا نام پنج تن آل عبا را از جبرئیل فرا گرفت و چون به نام امام حسین(ع) مى‌رسید، اندوهگین مى‌شد و اشک در چشمش مى‌آمد، امّا با نامهاى دیگر، اندوهش مى‌رفت. راز آن را از خداوند پرسید. خداوند با «کهیعص» قصۀ آن را خبر داد.

«کاف»،نام کربلاست،

«ها»، کشته شدن عترت طاهره است،

«یاء»یزید ستمگر، قاتل حسین(ع)است،

«عین» عطش حسین(ع) و

«صاد»صبر و مقاومت اوست.

زکریّا سه روز در مصیبت حسین(ع) گریست و از خدا خواست که فرزندى به او عطا کند و با محبّت او، آزمایشش کند و آنگونه که محمّد(ص) را در سوگ فرزندش به داغ نشاند، او را هم داغدار کند. خداوند، یحیى را به او عطا کرد. یحیى هم همچون حسین(ع) شش‌ماهه به دنیا آمد. میان یحیى بن زکریا و حسین بن على شباهتهاى دیگر نیز وجود دارد. سر هر دو مظلومانه بریده شده و سر هر دو در طشت و طبقى پیش طاغوت زمانشان نهاده شد.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۷۹.