سید شهاب موسوی آرانی‌

سیّد شهاب موسوی کی از شاعران معاصر است.

سیّد شهاب موسوی
زادروز	1304 ه. ش «آران» کاشان

زندگینامه

سیّد شهاب موسوی، فرزند سیّد علی اکبر، در بهمن ماه 1304 ه. ش در «آران» کاشان دیده به جهان گشود خواندن و نوشتن را در مکتب‌های زادگاهش فراگرفت. از کودکی ذوق و قریحه‌ی شاعری داشت و در نه سالگی نخستین شعرش را در ستایش استادش سرود.

موسوی در آغاز جوانی راهی تهران شد و در چند انجمن ادبی چون «انجمن ادبی ایران» عضویت یافت، و با فنون شعر و رموز آن آشنا گردید، و از محضر اساتیدی چون ناصح، مهرداد اوستا، مشفق کاشانی و امیری فیروز کوهی بهره جست. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی تهران را ترک گرفت و به زادگاه خود بازگشت.

او در کاشان اقدام به تأسیس «انجمن ادبی پانزده خرداد» کرد و تا واپسین روزهای حیات مسئولیت انجمن را عهده‌دار بود.

موسوی شاعری شیرین سخن و لطیف طبع بود. وی سرانجام در دی ماه 1368 شمسی چشم از جهان فرو بست. و شگفت آنکه ماده تاریخ فوتش را قبلا پیش‌بینی کرده و در مقطع قطعه‌ای چنین می‌گوید:

اشعار

«موسوی» تاریخ فوت خود به شمسی زد رقم‌		ما به امید خدا از دار فانی می‌رویم»
عارف و عامی به جستجوی حسین است‌		خلق جهان در آرزوی حسین است
گرچه به جز کعبه قبله‌ای نشناسم‌		قبله‌ی عشّاق خاک کوی حسین است
آیه‌ی تطهیر در نبی‌ست به شأنش‌		سوره‌ی و اللّیل وصف موی حسین است
معنی هر آیه‌ای ز سوره‌ی و الشّمس‌		شمّه‌ای از صورت نکوی حسین است
لطف بهشت و صفای روضه‌ی رضوان‌		طرف نشانی ز خلق و خوی حسین است
آنچه رهاند تو را ز آتش دوزخ‌		هست یقینم که آبروی حسین است
گفت محمّد که دشمن است خدا را		هر که عدوی من و عدوی حسین است
ماه محرم مگر دمیده که اینسان‌		باز به هر گوشه گفتگوی حسین است
آب روان را که مَهر فاطمه خوانند		بسته ندانم چرا؟ به روی حسین است
وا اسَفا در زمینِ «ماریه» گویی‌		خون خدا جاری از گلوی حسین است
در صف محشر همه به فکر بهشت‌اند		«موسوی» آنجا به جستجوی حسین است

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1244.