علی هوشمند: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''علی هوشمند''' (١٣٤٦ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    = علی هوشمند
| نام                    = علی هوشمند
خط ۷۱: خط ۷۰:
|امضا                  =
|امضا                  =
}}
}}
'''علی هوشمند''' (١٣٤٦ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.
==زندگینامه==
==زندگینامه==
علی هوشمند فرزند عباس به سال ١٣٤٦ ه. ش در «بندر دیر» دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را تا سطح دیپلم در بوشهر ادامه داد.
علی هوشمند فرزند عباس به سال ١٣٤٦ ه. ش در «بندر دیر» دیده به جهان گشود. او تحصیلات مقدماتی خود را در بوشهر ادامه داد.


از سال ١٣٦٥ ه. ش و به طور جدی فعالیت‌های شعری خود را با حضور جمع شاعران در حوزه‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی تهران پی‌گرفت.
از سال ١٣٦٥ ه. ش و به طور جدی فعالیت‌های شعری خود را با حضور جمع شاعران در حوزه‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی تهران پی‌گرفت.

نسخهٔ ‏۱۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۴۷

علی هوشمند
علی هوشمند.jpg
زادروز ١٣٤٦ ه. ش
بندر دیر
کتاب‌ها «آتش و ارغوان»

علی هوشمند (١٣٤٦ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.

زندگینامه

علی هوشمند فرزند عباس به سال ١٣٤٦ ه. ش در «بندر دیر» دیده به جهان گشود. او تحصیلات مقدماتی خود را در بوشهر ادامه داد.

از سال ١٣٦٥ ه. ش و به طور جدی فعالیت‌های شعری خود را با حضور جمع شاعران در حوزه‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی تهران پی‌گرفت.

هوشمند روزنامه‌نگاری، سردبیری یک روزنامه‌ی محلی در بوشهر و مدیریت یک موسسه فرهنگی انتشارات خصوصی را در کارنامه فعالیت خود دارد.

آثار

از علی هوشمند مجموعه اشعار «آتش و ارغوان» و «رسیده‌تر از ماه به نیمه‌ی چهارده» منتشر شده اشت.

اشعار

عاشورایی‌ها

(١)

حنجره‌های زخمی‌

آوازهای شکسته

لبهای تشنه و در نیزه باران آفتاب

شطی از عطش

فواره‌ای سرخ

آسمانی از کبوتر در پرواز


(٢)

اسب‌های بی‌سوار

سوارانی بی‌سر

سم ضربه‌های متوالی، یال‌های خونین، زین‌های خالی

قرآن‌های ناطق

افتاده بر خاک

خاموش


(٣)

بانویی سبزپوش‌

ضریحی مقدس

گل‌ها را می‌جوید و می‌بوید

دستانی بی‌انگشت، انگشتانی بی‌انگشتر

علقمه‌ای از اشک، می‌جوشد

(٤)

کاروانی از داغ، ناقه‌هایی از آتش، محمل‌هایی در آستان انفجار

و اسیران اندوه- در کوچه‌های غریب کوفه

و بلاغت خطبه‌های آتشین

کز لبان بانویی سبزپوش

می‌تراود،

آتش‌فشانی دهان می‌گشاید

ای دل

چهاده قرن اندوهت باد!

اگر لحظه‌ای از مظلومیت این کاروان

باز بمانی

منابع