آداب زیارت: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
نماز خواندن، حاجت خواستن، بى‌آلایش و غمگین و غبارآلود، راه زیارت را پیمودن، پیاده رفتن، غسل زیارت کردن، تکبیر گفتن، وداع کردن.<ref>ر.ک: «بحار الأنوار»، ج ۹۸، ص ۱۴۰ به بعد.</ref>  
نماز خواندن، حاجت خواستن، بى‌آلایش و غمگین و غبارآلود، راه زیارت را پیمودن، پیاده رفتن، غسل زیارت کردن، تکبیر گفتن، وداع کردن.<ref>ر.ک: «بحار الأنوار»، ج ۹۸، ص ۱۴۰ به بعد.</ref>  


=== آداب زیارت از دیدگاه شهید ثانی ===
===آداب زیارت از دیدگاه شهید ثانی===
شهید ثانى در کتاب «دروس»، چهارده آداب براى زیارت مى‌شمارد که خلاصه آن‌ها چنین است:
شهید ثانى در کتاب «دروس»، چهارده آداب براى زیارت مى‌شمارد که خلاصه آن‌ها چنین است:


خط ۴۵: خط ۴۵:
==پی نوشت==
==پی نوشت==
<references />
<references />
[[رده:زیارت]]
[[رده:آداب زیارت]]

نسخهٔ ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۰۶

تشرف به دیدار امام معصوم(ع) چه در حال حیات و چه پس از شهادت و هنگام زیارت قبور ائمه(ع) آدابى دارد که آن را از دیدارهاى معمولى جدا مى‌کند. آداب زیارت شامل رعایت طهارت، ادب، متانت، توجه و حضور قلب است.[۱]

آداب زیارت سیدالشهدا(ع)

زیارت قبر سیدالشهدا (ع) آداب ویژه‌ترى دارد، از قبیل:

نماز خواندن، حاجت خواستن، بى‌آلایش و غمگین و غبارآلود، راه زیارت را پیمودن، پیاده رفتن، غسل زیارت کردن، تکبیر گفتن، وداع کردن.[۲]

آداب زیارت از دیدگاه شهید ثانی

شهید ثانى در کتاب «دروس»، چهارده آداب براى زیارت مى‌شمارد که خلاصه آن‌ها چنین است:

اول: غسل، پیش از ورود به حرم، با طهارت بودن و با لباس تمیز و خشوع وارد شدن.

دوم: بر آستانه حرم ایستادن، دعا خواندن و اذن ورود طلبیدن.

سوم: کنار ضریح مطهر ایستادن و خود را به قبر نزدیک ساختن.

چهارم: رو به حرم و پشت به قبله ایستادن در حال زیارت، سپس صورت بر قبر نهادن سپس به بالاى سر رفتن.

پنجم: زیارت‌هاى وارده را خواندن و سلام گفتن.

ششم: پس از زیارت، دو رکعت نماز خواندن.

هفتم: پس از نماز، دعا کردن و حاجت خواستن.

هشتم: کنار ضریح مقدارى قرآن خواندن و ثواب آن را هدیه به امام کردن.

نهم: در همه حال، حضور قلب داشتن و استغفار کردن از گناه.

دهم: به نگهبانان و خادمان حرم احسان و احترام کردن.

یازدهم: پس از بازگشت به خانه، دوباره به حرم و زیارت رفتن و در آخرین زیارت، دعاى وداع خواندن.

دوازدهم: پس از زیارت، بهتر از قبل از زیارت بودن.

سیزدهم: بعد از تمام شدن زیارت، زود از حرم بیرون آمدن تا شوق، افزون‌تر شود، و هنگام خروج، عقب عقب بیرون آمدن.

چهاردهم: صدقه دادن به نیازمندان آن شهر و آستانه، به ویژه به تنگدستان از دودمان رسول خدا احسان کردن.[۳]

رعایت این آداب، قرب روحى و معنوى مى‌آورد و سازندگى زیارت را افزون مى‌سازد و فلسفه تشریع زیارت نیز،همین بهره‌ورى از معنویات مزارات اولیاء خداست.[۴]

منبع

پی نوشت

  1. ر.ک: «بحار الأنوار»، ج ۹۷، ص ۱۲۴.
  2. ر.ک: «بحار الأنوار»، ج ۹۸، ص ۱۴۰ به بعد.
  3. همان، ج ۹۷، ص ۱۳۴.
  4. در این زمینه ر.ک: «زیارت»،به قلم مؤلّف، نشر سازمان حج و زیارت.