عبدالرحیم سعیدی راد: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عبد الرحیم سعیدی راد''' شاعر معاصر ایرانی | '''عبد الرحیم سعیدی راد''' (١٣٤٦ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام = عبد الرحیم سعیدی راد | | نام = عبد الرحیم سعیدی راد | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| زمینه فعالیت = | | زمینه فعالیت = | ||
| ملیت = | | ملیت = | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد =١٣٤٦ ه. ش | ||
| محل تولد =دزفول | | محل تولد =دزفول | ||
| والدین = | | والدین = | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
}} | }} | ||
==درباره‌ی شاعر== | ==درباره‌ی شاعر== | ||
عبد الرحیم سعیدی راد فرزند محمد علی به سال | عبد الرحیم سعیدی راد فرزند محمد علی به سال ١٣٤٦ ه. ش در شهرستان دزفول دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را تا سطح دیپلم در دزفول به پایان برد و در دانشگاه شهید چمران اهواز در رشته زراعت و اصلاح نبات در مقطع کارشناسی پذیرفته گردید و ادامه آن را تا سطح کارشناسی ارشد در همان رشته در دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند دنبال کرد. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
سعیدی راد فعالیتهای شعری خود را به طور جدی از سال ٦٩ و با مطبوعات کشور آغاز نمود. وی قالب غزل و دوبیتی را برای سرودن اشعارش برگزیده است. | |||
==اشعار== | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|هنوز می‌چکد از چشم آسمان آتش|زمین و هر چه در آن می‌کشد فغان آتش}} | {{ب|هنوز می‌چکد از چشم آسمان آتش|زمین و هر چه در آن می‌کشد فغان آتش}} | ||
| خط ۱۰۷: | خط ۱۰۹: | ||
{{ب|بپاست خطبه آتش میان کاخ یزید|تمام شام بلا سوخت از همان آتش}} | {{ب|بپاست خطبه آتش میان کاخ یزید|تمام شام بلا سوخت از همان آتش}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| خورشید چه عاشقانه پیمان می‌داد|در وادی طوفان بلا جان می‌داد }} | {{ب| خورشید چه عاشقانه پیمان می‌داد|در وادی طوفان بلا جان می‌داد }} | ||
{{ب| آن روز معلم شهادت، چه غریب|با نای بریده، دست ایمان می‌داد }} | {{ب| آن روز معلم شهادت، چه غریب|با نای بریده، دست ایمان می‌داد }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}}{{شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب| گل غنچه‌ای از سلاله‌ی حیدر بود|افسوس که مثل لاله‌ای پرپر بود }} | {{ب| گل غنچه‌ای از سلاله‌ی حیدر بود|افسوس که مثل لاله‌ای پرپر بود }} | ||
{{ب| آن ظهر عطشناک چه غوغایی کرد|آن مرد که نام کوچکش اصغر بود }} | {{ب| آن ظهر عطشناک چه غوغایی کرد|آن مرد که نام کوچکش اصغر بود }} | ||
| خط ۱۲۰: | خط ۱۱۸: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1646. | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1646.] | |||
[[رده:ادبیات]] | [[رده:ادبیات]] | ||
[[رده:شاعران]] | [[رده:شاعران]] | ||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | [[رده:شاعران فارسی زبان]] | ||
[[رده:شاعران معاصر]] | [[رده:شاعران معاصر]] | ||
نسخهٔ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۲۰
عبد الرحیم سعیدی راد (١٣٤٦ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.
| عبد الرحیم سعیدی راد | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ١٣٤٦ ه. ش دزفول |
درباره‌ی شاعر
عبد الرحیم سعیدی راد فرزند محمد علی به سال ١٣٤٦ ه. ش در شهرستان دزفول دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را تا سطح دیپلم در دزفول به پایان برد و در دانشگاه شهید چمران اهواز در رشته زراعت و اصلاح نبات در مقطع کارشناسی پذیرفته گردید و ادامه آن را تا سطح کارشناسی ارشد در همان رشته در دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند دنبال کرد.
آثار
سعیدی راد فعالیتهای شعری خود را به طور جدی از سال ٦٩ و با مطبوعات کشور آغاز نمود. وی قالب غزل و دوبیتی را برای سرودن اشعارش برگزیده است.
اشعار
| هنوز می‌چکد از چشم آسمان آتش | زمین و هر چه در آن می‌کشد فغان آتش | |
| صدای طبل عزا بین کوچه می‌پیچد | دوباره سنج و دهل بسته بر دهان آتش | |
| صدای شیون شمشیر می‌رسد برگوش | میان معرکه برپاست بی‌گمان آتش | |
| فغان و آه بلند است و العطش جاری | به جان خسته‌دلان بانگ: الامان آتش! | |
| کنار علقمه افتاده دست ساقیِ مست | کنار خیمه ولی، آه، ارغوان، آتش | |
| چقدر شکوه کند رود، با لبی تشنه | چقدر گریه کند مشکِ بی‌زبان آتش | |
| گلوی کودک شش ماهه‌ای غزل‌خوان شد | دمی که تیر، به‌خون خفت و شد کمان آتش | |
| کسی ندیده چنین رسم میهمانداری | کسی نداده چنین دست میهمان آتش | |
| چه شعله‌ها که به پاهای کودکان پیچید | چه زخم ها که چنین می‌زند به‌جان آتش | |
| چه کرده شمر به گودال قتلگاه مگر | که ناگهان شده دل‌های شیعیان آتش | |
| مگر چه آمده بر نعش‌های در گودال | که شعله می‌کشد از عمق استخوان آتش | |
| صدای ناله‌ای از عرش می‌رسد برگوش | رسیده است مگر تا به‌کهکشان آتش؟ | |
| گمان مبر که در آن سرخی غروب و عطش | رسیده است به پایانِ داستان آتش | |
| چه‌ها گذشت بر آن کاروان نیزه و سر | گذشته است گمانم، ز هفت‌خوان آتش | |
| چه‌ها گذشت ب بانوی صبر و بی‌تابی | دمی که داشت به لب چوب خیزران آتش | |
| بپاست خطبه آتش میان کاخ یزید | تمام شام بلا سوخت از همان آتش |
| خورشید چه عاشقانه پیمان می‌داد | در وادی طوفان بلا جان می‌داد | |
| آن روز معلم شهادت، چه غریب | با نای بریده، دست ایمان می‌داد |
| گل غنچه‌ای از سلاله‌ی حیدر بود | افسوس که مثل لاله‌ای پرپر بود | |
| آن ظهر عطشناک چه غوغایی کرد | آن مرد که نام کوچکش اصغر بود |