لعبت هاشم بالملک: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
از جمله سخنانى است که نشان دهندۀ کفر باطنى و کینۀ یزید نسبت به پیامبر(ص) است.اشعارى است که پس از [[شهادت]] [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]]،هنگامى که عترت او را به اسارت به [[شام]] آورده بودند،[[یزید]] با غرور و سرمستى خواند و آرزو کرد کاش نیاکانش که در جنگ بدر کشته شدند،زنده بودند و خونخواهى و انتقام یزید را مى‌بیند(لیت اشیاخى ببدر شهدوا...)تا آنجا که به انکار وحى و رسالت پرداخته و مى‌گوید:
از جمله سخنانى است که نشان دهندۀ کفر باطنى و کینۀ [[یزید]] نسبت به پیامبر(ص) است.اشعارى است که پس از [[شهادت]] [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]]،هنگامى که عترت او را به اسارت به [[شام]] آورده بودند،[[یزید]] با غرور و سرمستى خواند و آرزو کرد کاش نیاکانش که در جنگ بدر کشته شدند،زنده بودند و خونخواهى و انتقام یزید را مى‌بیند(لیت اشیاخى ببدر شهدوا...)تا آنجا که به انکار وحى و رسالت پرداخته و مى‌گوید:
<br />
<br />
{|
{|
خط ۷: خط ۷:
|}
|}


== معنا ==
==معنا==
هاشمیان با حکومت بازى مى‌کردند،نه خبرى(از آسمان غیب)آمده و نه وحى نازل شده است.
هاشمیان با حکومت بازى مى‌کردند،نه خبرى(از آسمان غیب)آمده و نه وحى نازل شده است.


اصل شعر از«ابن زبعرى»است،ولى خواندن آن توسّط یزید در چنان موقعیّتى،هم عقیده بودنش را با مضمون آن نشان مى‌دهد،در پى زمزمه کردن این اشعار کفرآمیز بود که [[زینب (ع)|زینب(ع)]] خطبۀ خویش را با آیۀ «ثُمَّ کٰانَ عٰاقِبَةَ الَّذِینَ أَسٰاؤُا السُّواىٰ أَنْ کَذَّبُوا بِآیٰاتِ اللّٰهِ وَ کٰانُوا بِهٰا یَسْتَهْزِؤُنَ» <ref>روم،آیه ۱۰.</ref> آغاز کرد(سرانجام بدکاران،آن شد که آیات الهى را تکذیب و مسخره کردند!) و نیز در ادامه،آیۀ «وَ لاٰ یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّمٰا نُمْلِی لَهُمْ...» <ref>آل عمران،آیه ۱۷۸.</ref> را خواند(کافران مپندارند که اگر به آنان مهلت مى‌دهیم،برایشان خوب است،بلکه گناهانشان افزوده مى‌شود و براى آنان عذاب خوار کننده‌اى است)و سراسر خطابۀ آن بانو،اثبات خروج یزید از حریم اسلام و بى‌اعتقادى او به دین و اثبات کفر و فسق او در ملأ عام و حضور همگان است.در واقع،حادثۀ [[کربلا]]،کفر پنهان امویان را آشکار و چهرۀ واقعى آنان را براى مردم و تاریخ،روشن ساخت و این از ثمرات مهمّ [[عاشورا]] بود.
اصل شعر از«ابن زبعرى»است،ولى خواندن آن توسّط یزید در چنان موقعیّتى،هم عقیده بودنش را با مضمون آن نشان مى‌دهد،در پى زمزمه کردن این اشعار کفرآمیز بود که [[زینب (ع)|زینب(ع)]] خطبۀ خویش را با آیۀ «ثُمَّ کٰانَ عٰاقِبَةَ الَّذِینَ أَسٰاؤُا السُّواىٰ أَنْ کَذَّبُوا بِآیٰاتِ اللّٰهِ وَ کٰانُوا بِهٰا یَسْتَهْزِؤُنَ» <ref>روم،آیه ۱۰.</ref> آغاز کرد(سرانجام بدکاران،آن شد که آیات الهى را تکذیب و مسخره کردند!) و نیز در ادامه،آیۀ «وَ لاٰ یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّمٰا نُمْلِی لَهُمْ...» <ref>آل عمران،آیه ۱۷۸.</ref> را خواند(کافران مپندارند که اگر به آنان مهلت مى‌دهیم،برایشان خوب است،بلکه گناهانشان افزوده مى‌شود و براى آنان عذاب خوار کننده‌اى است)و سراسر خطابۀ آن بانو،اثبات خروج یزید از حریم اسلام و بى‌اعتقادى او به دین و اثبات کفر و فسق او در ملأ عام و حضور همگان است.در واقع،حادثۀ [[کربلا]]،کفر پنهان امویان را آشکار و چهرۀ واقعى آنان را براى مردم و تاریخ،روشن ساخت و این از ثمرات مهمّ [[عاشورا]] بود.


== منبع ==
==منبع==


* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۹۱-۳۹۲.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۹۱-۳۹۲.]


== پی‌نوشت ==
==پی‌نوشت==
<references />
<references />
[[رده:مفاهیم]]
[[رده:مفاهیم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۰۵

از جمله سخنانى است که نشان دهندۀ کفر باطنى و کینۀ یزید نسبت به پیامبر(ص) است.اشعارى است که پس از شهادت حسین(ع)،هنگامى که عترت او را به اسارت به شام آورده بودند،یزید با غرور و سرمستى خواند و آرزو کرد کاش نیاکانش که در جنگ بدر کشته شدند،زنده بودند و خونخواهى و انتقام یزید را مى‌بیند(لیت اشیاخى ببدر شهدوا...)تا آنجا که به انکار وحى و رسالت پرداخته و مى‌گوید:

لعبت هاشم بالملک فلا خبر جاء و لا وحى نزل [۱]

معنا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

هاشمیان با حکومت بازى مى‌کردند،نه خبرى(از آسمان غیب)آمده و نه وحى نازل شده است.

اصل شعر از«ابن زبعرى»است،ولى خواندن آن توسّط یزید در چنان موقعیّتى،هم عقیده بودنش را با مضمون آن نشان مى‌دهد،در پى زمزمه کردن این اشعار کفرآمیز بود که زینب(ع) خطبۀ خویش را با آیۀ «ثُمَّ کٰانَ عٰاقِبَةَ الَّذِینَ أَسٰاؤُا السُّواىٰ أَنْ کَذَّبُوا بِآیٰاتِ اللّٰهِ وَ کٰانُوا بِهٰا یَسْتَهْزِؤُنَ» [۲] آغاز کرد(سرانجام بدکاران،آن شد که آیات الهى را تکذیب و مسخره کردند!) و نیز در ادامه،آیۀ «وَ لاٰ یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّمٰا نُمْلِی لَهُمْ...» [۳] را خواند(کافران مپندارند که اگر به آنان مهلت مى‌دهیم،برایشان خوب است،بلکه گناهانشان افزوده مى‌شود و براى آنان عذاب خوار کننده‌اى است)و سراسر خطابۀ آن بانو،اثبات خروج یزید از حریم اسلام و بى‌اعتقادى او به دین و اثبات کفر و فسق او در ملأ عام و حضور همگان است.در واقع،حادثۀ کربلا،کفر پنهان امویان را آشکار و چهرۀ واقعى آنان را براى مردم و تاریخ،روشن ساخت و این از ثمرات مهمّ عاشورا بود.

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. حیاة الامام الحسین،ج ۲،ص ۱۸۷،ج ۳،ص ۳۷۷.
  2. روم،آیه ۱۰.
  3. آل عمران،آیه ۱۷۸.