جابر حاجی کوه کمر

جابر حاجی کوه کمر، فرزند رحمان در سال 1359 در شهرستان مرند متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.

جابر حاجی کوه کمر
زادروز	1359 ه.ش شهرستان مرند
پدر و مادر	رحمان حاجی کوه کمر
ملیت	ایرانی
مدرک تحصیلی	دیپلم ادبیات و علوم انسانی

زندگینامه

جابر حاجی کوه کمر تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم ادبیات و علوم انسانی گذراند. وی هم‌اکنون مدیر عامل شرکت تولید آلومینیوم (مارال پنجره آذر) و عضو هیئت مدیره انجمن ادبی استاد شهریار مرند است. ایشان در چندین جشنواره مانند جایزه ادبی تبریز، مقاومت و پایداری اهر و... برگزیده شده است. ‏‌

اشعار

برای امام حسین (ع)

باز هم دریای دل امشب شده طوفان حسین		موجی از غم می‌‏زند هر گوشه کیهان حسین
باز هم مرغ دلم کرده هوای کربلا		می‏‌دهم تسکین به دل با خواندن قرآن حسین
جای آب از چشمه‏‌ها خون می‌‏زند بیرون چرا		چون که اصغر می‌‏دهد جان با لب عطشان حسین
از چه رو رنگ شقایق سرخ گشته است و سیاه		دیده گویا چهره‌‏ات با خون شده الوان حسین
آسمان هم بغض سنگی در گلو دارد هنوز		رفته از دستش دگر آن اختر تابان حسین
چون که دید عباس را زینب، چرا نشناختش		شرحه شرحه گشته چون با شیوه شیران حسین
یاس هم بی‌خیمه مانده رنگش از ماتم کبود		بر کدامین معصیت او می‌‏دهد تاوان حسین
نه فلک گویی که از دردش به خود پیچیده‏‌اند		بی تو نامت می‌‏دهد بر نه فلک درمان حسین
هر که با آه دلی نام تو کفت زیر لب		ریخت بر پهنای صورت اشکی از هجران حسین
ماجرای ظهر عاشورا فقط یک جنگ نیست		می‌‏کند تدریس عشق بر خون خود غلطان حسین
من ز عشقت در ردیفم نام تو گنجانده‏‌ام		داده‌‏ام بر شعر خود من نام تو عنوان حسین
نه نمی‌‏گنجد میان صد غزل اوصاف او		گو فقط این جمله را جان می‌‏کنم قربان حسین

در سوگ غزه

روز عاشورا و غزه کربلایی دیگر است		گونه‌‏های یاس‌‏ها الوان به رنگ احمر است
بر کدامین معصیت این‏‌گونه تاوان می‌‏دهد		کودکی معصوم که هم سن و سال اصغر است
یک طرف ویرانه‏‌هایی که زمانی خانه بود		یک طرف جسم شهیدانی که بی پا و سر است
همچو اکبر جان سپرد اما به ذلت تن نداد		چون پناه او دو دست شیر مردان حیدر است
اشک‏‌های مادران گویی فراتی ساخته		اشک‏‌های نابشان هم‌جنس آب کوثر است
این غزل در سوگ غزه بر عزا خواهد نشست		روز عاشورا و غزه کربلایی دیگر است

منابع

طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1185-1186.