نصر بن ابی نیزر حبشی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| نقش های برجسته =از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود و در صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید | | نقش های برجسته =از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود و در صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
نسخهٔ ۳ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۱۳:۰۷
نصر بن ابی نیزر، اهل حبشه و از نوادگان نجاشی پادشاه حبشه در عصر پیامبر (ص) بوده است. نصر از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود.
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | نصر بن ابی نیزر |
| خویشاوندان سرشناس | پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد |
| نقش های برجسته | از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود و در صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید |
زندگینامه
پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد. فرزندش نصر مردی عابد و زاهد و مسلمانی مخلص و پاک‌باز و سوارکاری شجاع و دلیر بود. گویند پس از درگذشت نجاشی مردم حبشه به مدینه و نزد او آمدند تا او را که تنها بازمانده ذکور خاندان نجاشی بود، برای پادشاهی به حبشه ببرند، اما او پاسخ منفی داد و گفت که یک ساعت در خدمت پیامبر (ص) بودن برایم بهتر است از یک عمر بر شما و حبشه پادشاهی کردن. [۱] نصر بعدها در شمار شیعیان و یاوران امام علی (ع) در آمد و در نخلستان آن حضرت کار می‌کرد.
نقش در واقعه کربلا
نصر از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود و در صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید. [۲] در زیارت‌نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 305-306.
پی نوشت
- ↑ فرهنگ عاشورا، ص416.
- ↑ ر.ک : الکامل فی التاریخ، ج3، ص207؛ معجم البلدان، ج6، ص252؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص351؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج7، ص195؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص97-98؛ وسیله الدارین، ص199؛ منتهی الآمال، ج1، ص353؛ بحار الانوار، ج44، ص180؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج8، ص64؛ تنقیح المقال، ج3، ص215.