میرزا تقی علی آبادی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ ۱۸ ژوئن ۲۰۱۶، ساعت ۱۴:۰۷
میرزا محمدتقی علی آبادی مازندرانی از شعرای قرن سیزدهم است.
| میرزا تقی علی آبادی | |
|---|---|
| پرونده:اندازه تصویر = | |
| زمینهٔ کاری | شاعر |
| پدر و مادر | میرزا زکی |
| مرگ | 1256 ه.ق |
| تخلص | «صاحب» |
زندگینامه
میرزا محمدتقی علی آبادی مازندرانی فرزند میرزا زکی است. اصالت او از علی آباد مازندران است.
میرزا محمد تقی در شعر و شاعری ید طولایی داشته است. ابتدا به «هلالی» تخلّص می‌کرد ولی بعداً تخلصش را به «صاحب» تغییر داد و به همین جهت به «صاحب دیوان» نیز اشتهار یافت. وفات وی در سال 1256 ه.ق واقع شده است.
سبک دیوان
دیوان وی با حمد و ثنای پروردگار، مدح و منقبت پیامبر اکرم(ص)، حضرت علی (ع)، و امام رضا (ع) آغاز شده است.
مراثی در دیوان وی، در قالب قصیده و مثنوی سروده شده است. مرثیه‌هایی که در قالب مثنوی سروده شده با مضامینی چون:
- شهادت حضرت علی‌اصغر (ع)
- مکالمۀ امام حسین (ع) با عمر سعد
- حلول ماه محرم
- مکالمه امام حسین (ع) با جبرئیل و فوجی از ملایکه همراه است.
هنرمندانه‌ترین بخش این مثنوی‌ها، بخش حلول ماه محرم است. شاعر در این بخش با پارادوکسی زیبا و در وزنی شاد و آهنگین، مژدۀ آمدن ماه غم و اندوه را بیان می‌دارد. این مثنوی با شورانگیزی و سرمستی خاصی آغاز می‌شود.
مراثی در قالب قصیده، در مدح و رثای حضرت سید‌الشهدا (ع) است. اشعار وی بسیار فاخر، ادبی و پخته است. شاعر به حوادث عاشورا نگاهی احساسی دارد؛ ولی چندین بیت با رنگ و بوی عرفانی در ابیاتش مشاهده می‌شود.
کتاب شناسی
صاحب دیوان علی آبادی، زین العابدین درگاهی. تهران: رسانش نوین، 1394.