ام وهب همسر عبدالله بن عمیر کلبی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
ام وهب دختر عبد از تیره نمر بن قاسط بود که با همسرش [[عبد الله بن عمیر کلبى|عبدالله بن عمیر بن عباس بن عبد قیس بن عُلیم بن جناب کلبی عُلیمی]]، کنار چاه جُعد در محله بنی همدان در [[کوفه]] زندگی می‌کرد. امّ‌وهب از شیعیان خالص [[حسین|امام حسین(ع)]] به شمار می‌رفت. | ام وهب دختر عبد از تیره نمر بن قاسط بود که با همسرش [[عبد الله بن عمیر کلبى|عبدالله بن عمیر بن عباس بن عبد قیس بن عُلیم بن جناب کلبی عُلیمی]]، کنار چاه جُعد در محله بنی همدان در [[کوفه]] زندگی می‌کرد. امّ‌وهب از شیعیان خالص [[حسین|امام حسین(ع)]] به شمار می‌رفت. | ||
==نقش در واقعه کربلا== | ==نقش در واقعه کربلا== | ||
ام وهب پس از | ام وهب پس از مجروحیت همسرش، عبدالله، عمودی برداشت، نزد شوهر خود رفت و گفت: «پدر و مادرم به فدایت! در راه این خاندان پاک جهاد کن و لحظه‌ای آرام نگیر.» | ||
عبدالله بار دیگر به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و پس از بهلاکت چند نفر در اثر حمله گروهی از سپاه [[عمر بن سعد|پسر سعد]] با ضربه [[هانی بن ثبیت حضرمی|هانی بن ثبیت حضرمی]] بر خاک افتاد و شهید شد. | عبدالله بار دیگر به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و پس از بهلاکت چند نفر در اثر حمله گروهی از سپاه [[عمر بن سعد|پسر سعد]] با ضربه [[هانی بن ثبیت حضرمی|هانی بن ثبیت حضرمی]] بر خاک افتاد و شهید شد. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۱۷
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | امّ‌وهب (هانیه) |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | تنها شهید زن در نبرد عاشورا در کربلا |
امّ‌وهب (هانیه)، تنها زنی که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.[۱]
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ام وهب دختر عبد از تیره نمر بن قاسط بود که با همسرش عبدالله بن عمیر بن عباس بن عبد قیس بن عُلیم بن جناب کلبی عُلیمی، کنار چاه جُعد در محله بنی همدان در کوفه زندگی می‌کرد. امّ‌وهب از شیعیان خالص امام حسین(ع) به شمار می‌رفت.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ام وهب پس از مجروحیت همسرش، عبدالله، عمودی برداشت، نزد شوهر خود رفت و گفت: «پدر و مادرم به فدایت! در راه این خاندان پاک جهاد کن و لحظه‌ای آرام نگیر.»
عبدالله بار دیگر به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و پس از بهلاکت چند نفر در اثر حمله گروهی از سپاه پسر سعد با ضربه هانی بن ثبیت حضرمی بر خاک افتاد و شهید شد.
اُمّ‌وهب خود را بر سر جسد شوهرش رساند و چهره او را که خاک و خون پوشانده بود، با دست پاک کرد و گفت: «عبدالله! بهشت بر تو گوارا باد. از خدایی که بهشت را بر تو ارزانی داشت، می‌خواهم مرا نیز در آنجا مصاحب تو گرداند.»
شمر به یکی از غلامانش به نام رستم دستور داد که این بانو را بکشد و او با عمودی که بر سرش کوبید، به شهادت رساند و در کنار شوهرش برخاک افتاد.
عبدالله به هنگام شهادت 30 سال و همسرش 20 ساله بوده‌است.
جستار وابسته[ویرایش | ویرایش مبدأ]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: 1996– 2000 م.، ج3، ص197؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382– 1387ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص446؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: 1385- 1386 ه ق.، ج4، ص68-69، 202؛ البدایه و النهایه، ابن کثیر الدمشقی، عماد الدین اسماعیل بن عمر، قاهره: 1932 م.، ج8، ص181-182؛ نهایه الارب فی معرفه انساب العرب، قلقشندی، احمدبن علی، بیروت: 1405 ﻫ ق / 1984 م، ج7، ص187؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، 1352 ﻫ ق.، ج2، ص201؛ اعلام النساء المؤمنات، کحاله، عمر رضا، بیروت: مؤسسأالرساله، 1397 ﻫ ق.، ج5، ص292؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، 1362 ش.، ج44، ص320، ج45، ص17؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1387 ش.، ص84.