مرضیه اسکندری

مرضیه اسکندری
زادروز	1362 ه.ش قزوین

مرضیه اسکندری از شاعران معاصر ایرانی است.

زندگینامه

مرضیه اسکندری فرزند عزت الله در اردیبهشت ماه ١٣٦٢ شمسی در قزوین متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است. ایشان تحصیلات خود را تا دیپلم انسانی ادامه داد و سپس در حوزه علمیه قزوین به تحصیل مشغول شد و توانست مدرک سطح دو (معادل کارشناسی) را اخذ نماید و سپس به تدریس خوشنویسی در حوزه علمیه و مدارس مختلف کشور پرداخت. ایشان در هجدهمین و نوزدهمین نمایشگاه بین‌‏المللی قرآن کریم شرکت داشته و همچنین نمونه‌های اشعارش در روزنامه‌ها و مجلات کشور به چاپ رسیده است.

اسکندری برگزیده کشوری جشنواره‌های طلاب و شعر سرود سرخ سپیدار است.

آثار

مرضیه اسکندری خطاطی کتاب «رسم الخط شاهد» را بر عهده داشته است و خطاطی قرآن کریم به خط نستعلیق را نیز انجام داده است.

اشعار

چهار پاره

باز محرم شد و یاد حسین		باز قلم در کف من جان گرفت
باز به یاد لب عطشان او		چشم سترون شده باران گرفت

باز علم، باز کتل، سینه زن		آمد و اندوه زمین تازه شد
از مدد خون شهیدان عشق		باغ پر از میوه دین، تازه شد

فصل غم و فصل محرم رسید		آینه در آینه اندوه، ریخت
مویه‌کنان رفت زمین، آسمان		خانه خورشید سر کوه ریخت

ریخت به هم، نظم زمین و زمان		چادر شب پاره شد آتش گرفت
شب چه شبی خون به دل روز کرد		روز هم آواره شد آتش گرفت

مرد و زن و پیر و جوان غصه‌دار		عارف و عامی دلشان، خون شده
نعره‌زنان بید ز هجرانشان		عقل رها کرده و مجنون شده

ای دل دیوانه تو هم زار باش		در غم زینب که دلش زار بود
با همه غمگینی و آزردگی		شیر زنی گرمی بازار بود

شیر زنی را که به یک خطبه‌اش		کاخ ستم لرزه به جانش نشست
گرچه شکسته کمر زینبم		آه کشید و دل عالم شکست

آه از آن لحظه زبانم گرفت		حال بیان کردن آن درد نیست
کوفه بمیرد که در آن شهر کور		هیچ‌ کسی مثل علی مرد، نیست

«مرضیه» خاموش که خود کربلا		شعر بلندی است برای همه
زمزمه خون حسین عزیز		نغمه پندی است برای همه

یک تابلو کشید و خون ریخت پای آن		حالا قلم بگو بنویسد کجای آن؟
یک تابلو به وسعت تاریخ ماندگار		یک تابلو که تازگی آن، جلای آن
در آن کشیده طفل سه ساله، که زار بود		با عمّه‌ای که کرد دعاها، برای آن
تصویر کرد نقش برادر که تشنه بود		اما فرات نعره‌زنان در هوای آن
نی می‌زدند عالم و آدم غریب‌وار		بر حالت حسین من و نینوای آن
یک گوشه بود زینب کبری، گرفته حال		شاهد، فقط، به معرکه چشم خدای آن
سرّی که بود بین حسین و خدای خویش		خون شکفته کرد دگر بر ملای آن
طفلی که مرگ را به تمسخر گرفته بود		می‌گفت با پدر همه ماجرای آن
حالا امام و کرب و بلایی که سر نداشت		افتاده‌اند جن و پری پیش پای آن

ای گریه ببار روی دامن		هر چند شدی شبیه آهن
یک پرده بگو که کربلا چیست؟		آن آینه خدا نما چیست؟
اوصاف امام را بیان کن		یادی ز حسین مهربان کن
ای اشک بریز مثل باران		یک نغمه بزن ز بی‌قراران
آنان‌ که به شوق یار رفتند		با زمزمه بهار رفتند
با زمزمه بهار خوشرنگ		با چشم خمار، با دل تنگ
دلتنگ خدای خویش بودند		بی‌حضرت حق پریش بودند
آن تشنه‌لبان غرق کوثر		آن‌ها که کشیده تا فلک، سر
از جور زمان نکرده فریاد		آن‌ها که نمی‌روند از یاد
ای زینب سربلند آگاه		یک شمه به ما نشان بده راه
با ما بسرای از شهادت		از رمز عظیم استقامت
ای ماه چگونه صبر کردی؟		با آن همه ناکسی و سردی
آن دل نه دلست، بلکه دریاست		گفتی که هر آنچه هست، زیباست
ای همچو پدر دم تکلّم		وی ظلم نموده بر تو مردم
با کوفه و کوفیان چه کردی؟		تو مادر صبر و غرق دردی
با درد شبیه مرد، بودی		با فتنه و جور سرد، بودی
هستی چو کنار ما دمادم		پس خطبه بخوان برای ما هم
ما عاشق زینبیم و دردش		آن‌ کس که زند به خصم آتش

منابع

• طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1235-1238.