امیه بن سعد طائی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهیدان عاشورا]] | [[رده: شهیدان عاشورا]] | ||
<references /> | <references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۵۶
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | امیة بن سعد بن زید طائی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | در صبح عاشورا دلاورانه جنگید و در هجوم گسترده و همه جانبه سپاه عمر بن سعد به خیمه‌گاه امام حسین (ع) به شهادت رسید |
امیة بن سعد بن زید طائی، در صبح عاشورا در هجوم گسترده و همه جانبه سپاه عمر بن سعد به خیمه‌گاه امام حسین (ع) به شهادت رسید.
نسب[ویرایش | ویرایش مبدأ]
امیه بن سعد بن زید طائی مکنی به ابوصمصام که در اصل یمنی بود. او تابعی و از مبارزان شیعی بود که در کوفه می‌زیست. او از اصحاب امام علی (ع) به شمار می‌آمد و در رکاب آن حضرت در جنگ‌ها به خصوص جنگ صفین حضور داشت.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
امیه زمانی که از ورود امام حسین (ع) به کربلا اطلاع یافت، از کوفه بیرون آمد و با سپاهیانی که به کربلا می‌آمدند، همراه شد و هشتم محرم به امام حسین (ع) ملحق شد. امیة بن سعد در صبح عاشورا دلاورانه جنگید و در هجوم گسترده و همه جانبه سپاه ابن سعد به خیمه‌گاه امام حسین(ع) به شهادت رسید. [۱]
در زیارت‌نامه‌ها نام وی ذکر نشده‌است.
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ ر.ک : اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۱، ص۶۱۱؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۱۳؛ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره. ص۱۹۸؛ منتهی الآمال، قمی، شیخ عباس، تهران: انتشارات فراروی، ۱۳۸۱ ش. ، ج۱، ص۳۵۳؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق. ج۱، ص۱۵۳؛الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه.، ص۱۲۲؛ قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، ۱۳۷۹ ه ق.، ج۲، ص۱۸۵؛ وسیله الدارین فی انصار الحسین، موسوی زنجانی، بیروت: مؤسسه اعلمی، ۱۴۰۲ ﻫ ق. ، ص۱۰۱.