ذو الجناح: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۴

تغییرمسیر به:

ذوالجناح

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-بالدار،نام اسب حسین بن على«ع»که روز عاشورا بر آن نشسته بود.از آن جهت که این اسب،رهوار و تندرو بوده است،به آن ذو الجناح مى‌گفته‌اند.این اسب،پس از شهادت آن حضرت،از پیکر وى دفاع مى‌کرد و به سواران دشمن حمله مى‌نمود و به این طریق، تعدادى را کشت. <ref>مناقب،ابن شهر آشوب،ج 4،ص 58.</ref> سید الشهدا تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود،سوار بر این اسب بود و مقاومت و جنگ مى‌کرد.در پایان از روى این اسب بر زمین کربلا افتاد.
+#تغییر_مسیر [[ذوالجناح]]
-{{ب| نه ذو الجناح دگر تاب استقامت داشت | نه سیّد الشهدا بر قتال،طاقت داشت }}
-{{ب| بلند مرتبه شاهى ز صدر زین افتاد | اگر غلط نکنم عرش بر زمین افتاد }}
-پس از شهادت امام حسین«ع»،اسب او کاکل خود را به خون امام آغشته کرد و با صیحه و فریاد و گام بر زمین زدن به سوى خیمه‌ها دوید تا شهادت امام را به اهل بیت خبر دهد.زنان متوجّه شهادت امام شدند و شیون آنان برخاست. <ref>بحار الأنوار،ج 45،ص 60.</ref> در برخى منابع نقل شده که اسب امام،پس از شهادت حضرت،وحشتزده از نزد بانوان گریخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپدید شد. <ref>تذکرة الشهدا،ملا حبیب الله کاشى،ص 353.</ref> در زیارت ناحیۀ مقدّسه از این اسب،با عنوان«جواد»یاد شده که با زین و حالت پریشان روى به خیمه‌ها نهاد:«فلمّا نظرن النّساء الى الجواد مخزیا و السّرج علیه ملویّا خرجن من الخدور ناشرات الشّعور،على الخدود لاطمات و للوجوه سافرات و بالعویل داعیات...». <ref>حیاة الإمام الحسین،ج 3،ص 298.</ref> و روایت است که پس از شهادت امام،این اسب با همهمه مى‌گفت:
-«الظّلیمة الظّلیمة لامّة قتلت ابن بنت نبیّها». <ref>بحار الأنوار،ج 44،ص 266.</ref>
-{{ب| خونى که روى یال تو پیداست،ذو الجناح | خون همیشه جارى مولاست،ذو الجناح }}
-{{ب| یک قطره آفتاب به روى تنت نشست | بوى خدا ز یال تو برخاست،ذو الجناح <ref>از:حسین عبدى.</ref> }}
-جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 180-181.

ذو الجناح: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۴

منوی ناوبری

جستجو