عبدالله بن حوزه: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
T.ramezani (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «عبداللهبن حوزه، یکی از نیروهای تحت امر عمربن سعد بود که در کربلا حضور دا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عبدالله بن حوزه'''، یکی از نیروهای تحت امر [[عمر بن سعد]] بود که در [[کربلا]] حضور داشت. | |||
{{جعبه اطلاعات قاتل شهدای کربلا | |||
|اطلاعات قاتل = | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام کامل =عبدالله بن حوزه | |||
| کنیه = | |||
| لقب = | |||
| زادروز/زادگاه = | |||
| محل زندگی = | |||
| نسب/قبیله = | |||
| خویشاوندان سرشناس = | |||
| تاریخ و مکان درگذشت= | |||
| نحوه درگذشت= | |||
| مدفن = | |||
| اقدامات = | |||
| انگیزه = | |||
| نقش‌های برجسته =از نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا | |||
| دیگر فعالیت‌ها = | |||
| منصب = | |||
}} | |||
==نقش در واقعه کربلا== | |||
عبدالله بن حوزه از قبیله بنی‌تمیم بود. در روز [[عاشورا]] قصد داشت روحیه یاران [[حسین بن على (ع)|امام حسین (ع)]] را خراب کند، به همین جهت گستاخانه فریاد زد: ای حسین! تو را به آتش دوزخ بشارت باد. امام فرمود: «کلاّ اِنّی اَقْدِم‌ُ عَلی رَب‌ٍّ رَحیم‌ٍ وَ شَفیع‌ٍ مُطاع‌ٍ، نه چنان است من بر پروردگاری مهربان و شفیعی که فرمانش برند، درآیم.» | |||
==مرگ== | |||
امام پس از این گستاخی نامش را پرسید، به او گفتند ابن حوزه<ref>- حوزه از حیازت میآید به معنی سوق دادن و به همین جهت امام از خداوند میخواهد او را به سوی دوزخ سوق دهد. </ref> سپس دعا فرمودند: «اَللّهُم‌َّ حُزه‌ُ اِلَی النّارِ“ خداوندا او را در آتش بیانداز!» لحظه‌ای نگذشت که دعای امام مستجاب شد. اسب عبدالله سرکشی کرد و به تاخت درآمد و او را به طرف جوی آبی برد. عبدالله از اسب افتاد، اما یک پایش در رکاب بماند و اسب در آن هیاهوی میدان به تاخت می‌گریخت و سر او به هر مانعی، محکم برمی‌خورد و بالاخره به هلاکت رسید. | |||
==آثار مرگ == | |||
ابومخنف از [[مسروق بن وائل حضرمى|مسروق بن وائل حضرمی]] نقل کرده که گفت: «من در ابتدای صفوف سواران عمر بن سعد که به [[حسین|حسین بن علی]] حملهور شدند، بودم و با خود گفتم: در آغاز صف قرار میگیرم شاید به سر [[حسین بن على (ع)|حسین بن علی]] دسترسی یابم و بدین وسیله نزد [[عبیدالله بن زیاد|عبیدالله بن زیاد]] منزلتی پیدا کنم، چون به نزدیک حسین رسیدیم، عبدالله بن حوزه گستاخی کرد و امام او را نفرین نمود. | |||
مسروق بن وائل که خود ناظر این ماجرا بود، سپاه کوفه را ترک کرده و برگشت و بعدها گفت: از این خاندان چیزی دیدم که هرگز حاضر به جنگ با آنان نمی‌شوم.<ref>- انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۹۸؛ تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۳۰-۴۳۱؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.، ج۲، ص۲۴۰؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۶۶؛ البدایه و النهایه، ابن‌کثیر دمشقی، عمادالدین اسماعیل‌بن عمر، قاهره: ۱۹۳۲ میلادی. ، ج۸، ص۱۸۱. </ref> | |||
==منبع== | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/bibliographicAdvancedSearch.do?command=NEW_SEARCH&classType=0&pageStatus=1 مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص ۲۰۵-۲۰۶.] | |||
==پی نوشت== | |||
[[رده: تاریخ]] | |||
[[رده: افراد]] | |||
<references />{{navbox | |||
|name = عاملان واقعه کربلا | |||
|title = عاملان واقعه کربلا | |||
|group1 = عاملان اصلی | |||
|list1 = [[یزید بن معاویه]] {{*}} [[ابن زیاد]] {{*}} [[عمر سعد]] | |||
|group2 = لشکر عمر بن سعد | |||
|list2 = {{navbox | child | |||
|group1 = فرماندهان | |||
|list1 = [[شمر بن ذی الجوشن]] {{*}} [[عمرو بن حجاج زبیدی]] {{*}} [[شبث بن ربعی تمیمی یربوعی ریاحی]] | |||
|group2 = قاتلان | |||
|list2 = [[سنان]] {{*}} [[شمر]] {{*}} [[خولی]] {{*}} [[حرمله]] | |||
== | |group3 = تازندگان بر بدن امام | ||
|list3 = [[هانی]] {{*}} [[اسحاق]] | |||
|group4 = حاملان سر امام | |||
|list4 = [[خولی]] {{*}} [[شمر]] | |||
= | }} | ||
[[ | |group5 = سایر | ||
[[ | |list5 = [[حفص بن عمر]] | ||
[[رده: قاتلان | }} | ||
[[رده:قاتلان کربلا]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۶ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۲۶
عبدالله بن حوزه، یکی از نیروهای تحت امر عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت.
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالله بن حوزه |
| نقش در واقعه کربلا | |
| نقش‌های برجسته | از نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا |
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عبدالله بن حوزه از قبیله بنی‌تمیم بود. در روز عاشورا قصد داشت روحیه یاران امام حسین (ع) را خراب کند، به همین جهت گستاخانه فریاد زد: ای حسین! تو را به آتش دوزخ بشارت باد. امام فرمود: «کلاّ اِنّی اَقْدِم‌ُ عَلی رَب‌ٍّ رَحیم‌ٍ وَ شَفیع‌ٍ مُطاع‌ٍ، نه چنان است من بر پروردگاری مهربان و شفیعی که فرمانش برند، درآیم.»
مرگ[ویرایش | ویرایش مبدأ]
امام پس از این گستاخی نامش را پرسید، به او گفتند ابن حوزه[۱] سپس دعا فرمودند: «اَللّهُم‌َّ حُزه‌ُ اِلَی النّارِ“ خداوندا او را در آتش بیانداز!» لحظه‌ای نگذشت که دعای امام مستجاب شد. اسب عبدالله سرکشی کرد و به تاخت درآمد و او را به طرف جوی آبی برد. عبدالله از اسب افتاد، اما یک پایش در رکاب بماند و اسب در آن هیاهوی میدان به تاخت می‌گریخت و سر او به هر مانعی، محکم برمی‌خورد و بالاخره به هلاکت رسید.
آثار مرگ[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابومخنف از مسروق بن وائل حضرمی نقل کرده که گفت: «من در ابتدای صفوف سواران عمر بن سعد که به حسین بن علی حملهور شدند، بودم و با خود گفتم: در آغاز صف قرار میگیرم شاید به سر حسین بن علی دسترسی یابم و بدین وسیله نزد عبیدالله بن زیاد منزلتی پیدا کنم، چون به نزدیک حسین رسیدیم، عبدالله بن حوزه گستاخی کرد و امام او را نفرین نمود.
مسروق بن وائل که خود ناظر این ماجرا بود، سپاه کوفه را ترک کرده و برگشت و بعدها گفت: از این خاندان چیزی دیدم که هرگز حاضر به جنگ با آنان نمی‌شوم.[۲]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ - حوزه از حیازت میآید به معنی سوق دادن و به همین جهت امام از خداوند میخواهد او را به سوی دوزخ سوق دهد.
- ↑ - انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۹۸؛ تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۴۳۰-۴۳۱؛ الارشاد فی معرفة حجج‌الله علی‌العباد، شیخ مفید، محمدبن محمدبن نعمان، بیروت: ۱۴۱۴ قمری.، ج۲، ص۲۴۰؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۶۶؛ البدایه و النهایه، ابن‌کثیر دمشقی، عمادالدین اسماعیل‌بن عمر، قاهره: ۱۹۳۲ میلادی. ، ج۸، ص۱۸۱.