صغیر اصفهانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    = محمدحسین اصفهانی
| نام                    = محمدحسین اصفهانی
| تصویر                  =  
| تصویر                  =صغیر اصفهانی.jpg
| توضیح تصویر            =  
| توضیح تصویر            =  
| نام اصلی              =  
| نام اصلی              =  
| زمینه فعالیت          =
| زمینه فعالیت          =
| ملیت                  =
| ملیت                  =
| تاریخ تولد            =1273 ه ش
| تاریخ تولد            =۱۲۷۳ ه ش
| محل تولد                =اصفهان
| محل تولد                =اصفهان
| والدین                =   
| والدین                =   
| تاریخ مرگ              =1349 ه.ش
| تاریخ مرگ              =۱۳۴۹ ه.ش
| محل مرگ                =اصفهان
| محل مرگ                =اصفهان
| علت مرگ                =
| علت مرگ                =
خط ۲۴: خط ۲۴:
| سال‌های نویسندگی        =  
| سال‌های نویسندگی        =  
|سبک نوشتاری            =
|سبک نوشتاری            =
|کتاب‌ها                =
|کتاب‌ها                =دیوان اشعار
|مقاله‌ها                =
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|نمایشنامه‌ها            =
خط ۷۰: خط ۷۰:
|امضا                  =
|امضا                  =
}}
}}
 
'''محمدحسین اصفهانی''' (۱۲۷۳ ه. ش-۱۳۴۹ ه. ش) یکی از شاعران معاصر ایرانی بود.
 
 
 
 
==زندگینامه==
==زندگینامه==


محمد حسین فرزند اسد اللّه متخلّص به «صغیر» در سال 1273 ه ش. در اصفهان به دنیا آمد. از 9 سالگی شعر می‌سرود و به همین جهت «صغیر» تخلّص می‌کرد. او از پیروان سلسله‌ی تصوّف نعمت اللّهی بود و از مریدان صابر علیشاه گردید. وی منیع الطبع و عارف مسلک و در شعر پرقدرت و در عرفان و تصوّف آگاه بود. دیوان اشعارش چندین بار تجدید چاپ گردیده است.
محمدحسین فرزند اسدالله متخلص به «صغیر» در سال ۱۲۷۳ ه. ش در اصفهان به دنیا آمد. از ۹ سالگی شعر می‌سرود و به همین جهت «صغیر» تخلص می‌کرد. او از پیروان سلسله‌ی تصوف نعمت‌اللهی بود و از مریدان صابر علی‌شاه گردید. وی منیع‌الطبع و عارف مسلک و در شعر پرقدرت و به عرفان و تصوف آگاه بود. [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=583609&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دیوان] اشعارش چندین بار تجدید چاپ گردیده‌است.
صغیر اصفهانی به سال 1349 ه. ش. (1390 قمری) در زادگاهش بدرود حیات گفت و در همانجا به خاک سپرده شد. <ref>سیمای شاعران؛ ص 303.</ref>


صغیر اصفهانی به سال ۱۳۴۹ ه. ش (۱۳۹۰ ه. ق) در زادگاهش بدرود حیات گفت و در همانجا به خاک سپرده‌شد. <ref>سیمای شاعران؛ ص ۳۰۳.</ref>


'''مدح سیّد الساجدین (ع):'''<ref>مصیبت نامه؛ ص 87.</ref>
==اشعار==
==اشعار==
'''مدح [[زین العابدین «ع»|سید الساجدین (ع)]]:'''<ref>مصیبت نامه؛ ص ۸۷.</ref>


{{شعر}}
{{شعر}}
خط ۹۰: خط ۸۶:


{{ب| صبح امیدم نما، ز مهر هویدا|شام غمم کن به روز عیش مبدّل }}
{{ب| صبح امیدم نما، ز مهر هویدا|شام غمم کن به روز عیش مبدّل }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| آه که عالم سیه به پیش نظر دید|بس که جفا در جفا به نوع دگر دید }}
{{ب| آه که عالم سیه به پیش نظر دید|بس که جفا در جفا به نوع دگر دید }}


خط ۱۰۰: خط ۹۳:
{{ب| خاصّه در آن دم که نعش پاک پدر دید|غرقه به خون بی‌سر افتاده به مقتل }}
{{ب| خاصّه در آن دم که نعش پاک پدر دید|غرقه به خون بی‌سر افتاده به مقتل }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> هیچ شنیدی جز آن گروه ستمکار</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">کس بزند تازیانه بر تن تبدار </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> یا که گذارند غل به گردن بیمار</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">شهر به شهرش برند بر سر بازار </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> قوم لعینی که از شقاوت بسیار</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">نی ز خدا خائف و نه ز احمد مرسل </span>
|}


{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> یک طرفش کوس شادمانی عُدوان</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">یک طرف اهل حرم به ناله و افغان </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> عمه و خواهر به روی ناقه‌ی عریان‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">گاه به شام و گهی به کوفه‌ی ویران </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> داشت نه یار و نه مونسی ز محبان‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">تا ز وفا عقده‌یی کند ز غمش حل </span>
|}


{{شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{{ب| هیچ شنیدی جز آن گروه ستمکار|کس بزند تازیانه بر تن تبدار }}
| class="b" |<span class="beyt"> آن که فراتر بُدی ز عرش مقامش</span>
 
| style="width:2em;" |
{{ب| یا که گذارند غل به گردن بیمار|شهر به شهرش برند بر سر بازار }}
| class="b" |<span class="beyt">داد فلک جای در خرابه‌ی شامش </span>
 
|-
{{ب| قوم لعینی که از شقاوت بسیار|نی ز خدا خائف و نه ز احمد مرسل }}
| class="b" |<span class="beyt"> بود چهل سال در قعود و قیامش‌</span>
{{پایان شعر}}
| style="width:2em;" |
 
| class="b" |<span class="beyt">اول روز ابتدای گریه‌ی شامش </span>
 
|-
{{شعر}}
| class="b" |<span class="beyt"> از دل و جان شد «صغیر» تا که غلامش‌</span>
{{ب| یک طرفش کوس شادمانی عُدوان|یک طرف اهل حرم به ناله و افغان }}
| style="width:2em;" |
 
| class="b" |<span class="beyt">طعنه به شاهی زد و به تاج مکلل <ref>مکلّل: تاج بر سر نهاده، درخشان، زر و جواهر نشان.</ref>  </span>
{{ب| عمه و خواهر به روی ناقه‌ی عریان‌|گاه به شام و گهی به کوفه‌ی ویران }}
|}
 
<br />
{{ب| داشت نه یار و نه مونسی ز محبّان‌|تا ز وفا عقده‌یی کند ز غمش حلّ }}
{{پایان شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| آن که فراتر بُدی ز عرش مقامش|داد فلک جای در خرابه‌ی شامش }}
 
{{ب| بود چهل سال در قعود و قیامش‌|اول روز ابتدای گریه‌ی شامش }}
 
{{ب| از دل و جان شد «صغیر» تا که غلامش‌|طعنه به شاهی زد و به تاج مکلّل <ref>مکلّل: تاج بر سر نهاده، درخشان، زر و جواهر نشان.</ref>  }}
{{پایان شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| ای امیری که علمدار شه کرب و بلایی‌|اسد بیشه‌ی صولت، پسر شیر خدایی }}
{{ب| ای امیری که علمدار شه کرب و بلایی‌|اسد بیشه‌ی صولت، پسر شیر خدایی }}
خط ۱۴۵: خط ۱۵۱:


{{ب| هیچ سقّا نشنیدم که لب تشنه دهد جان‌|جز تو ای شاه که سقّای یتیمان ز وفایی }}  
{{ب| هیچ سقّا نشنیدم که لب تشنه دهد جان‌|جز تو ای شاه که سقّای یتیمان ز وفایی }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| ذکر سماواتیان ثنای ابو الفضل‌|خیل ملک خادم سرای ابو الفضل }}
{{ب| ذکر سماواتیان ثنای ابو الفضل‌|خیل ملک خادم سرای ابو الفضل }}


خط ۱۶۷: خط ۱۷۰:
{{ب| باشه دین جز به نام سیّد و مولا|باز نشد لعل جانفزای ابو الفضل }}
{{ب| باشه دین جز به نام سیّد و مولا|باز نشد لعل جانفزای ابو الفضل }}


{{ب| گشت کمان قدّ شاه دین چو عیان شد|غرقه به خون قامت رسای ابو الفضل <ref>تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص 157 و 158.</ref> }}
{{ب| گشت کمان قدّ شاه دین چو عیان شد|غرقه به خون قامت رسای ابو الفضل <ref>تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص ۱۵۷ و ۱۵۸.</ref> }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
 
{| style="margin: 0 auto; "
 
| class="b" |<span class="beyt"> ذکر سماواتیان ثنای [[اباالفضل (ع)|ابو الفضل‌]]</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">خیل ملک خادم سرای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> با مژه رُوبد غبار، حور بهشتی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">از حرم صحن با صفای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> هیچ ز بیگانگی بحق نَبُرد راه‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">هر که نگردید، آشنای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> پا مکش از درگهش که عقده گشایی‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">هست به دست گره‌گشای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> غم نبرد راه بر دلش، به صف حشر</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">هر که بود در دلش ولای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> آب ننوشید بی‌حسین و عجب نیست‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">این روش از همت و حیای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> شست به راه حسین دست و دل از جان‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">اجر ابو الفضل با خدای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> بس وفا داشت آن چنان که بماندند</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">اهل وفا مات از وفای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> باشه دین جز به نام سید و مولا</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">باز نشد لعل جانفزای ابو الفضل </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> گشت کمان قد شاه دین چو عیان شد</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">غرقه به خون قامت رسای ابو الفضل <ref>تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص ۱۵۷ و ۱۵۸.</ref> </span>
|}
<br />
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| از آن زمان که خزان گشت نوبهار حسین‌|چو لاله خلق جهانند داغدار حسین }}
{{ب| از آن زمان که خزان گشت نوبهار [[حسین‌]]|چو لاله خلق جهانند داغدار حسین }}


{{ب| نیافت راه چو بر حلق خشک آن مظلوم‌|هنوز آب فرات است شرمسار حسین }}
{{ب| نیافت راه چو بر حلق خشک آن مظلوم‌|هنوز آب فرات است شرمسار حسین }}
خط ۱۹۰: خط ۲۳۳:
{{ب| به عشق دوست چنان داد کار خویش انجام‌|که عقل‌ها همه حیران بود به کار حسین }}  
{{ب| به عشق دوست چنان داد کار خویش انجام‌|که عقل‌ها همه حیران بود به کار حسین }}  


{{ب| مگو «صغیر» حسین علی بود بی‌یار|حسین یار خدا و خداست یار حسین <ref> میراث عشق؛ ص 243.</ref> }}
{{ب| مگو «صغیر» حسین علی بود بی‌یار|حسین یار خدا و خداست یار حسین <ref> میراث عشق؛ ص ۲۴۳.</ref> }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| شاهی که بود ساقی کوثر پدر او|افغان که بریدند لب تشنه سر او }}
{{ب| شاهی که بود ساقی کوثر پدر او|افغان که بریدند لب تشنه سر او }}


خط ۲۱۳: خط ۲۵۳:
{{ب| خاموش کن این آتش جانسوز صغیرا|ترسم که بسوزد دو جهان از شرر او  }}
{{ب| خاموش کن این آتش جانسوز صغیرا|ترسم که بسوزد دو جهان از شرر او  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
 
{| style="margin: 0 auto; "
 
| class="b" |<span class="beyt"> اگر نه خون حسین شهید خون خداست‌</span>
{{شعر}}
| style="width:2em;" |
{{ب| اگر نه خون حسین شهید خون خداست‌|چرا همیشه لوای مصیبتش برپاست }}
| class="b" |<span class="beyt">چرا همیشه لوای مصیبتش برپاست </span>
 
|-
{{ب| اگر نمی‌کند ایجاد گریه نام حسین‌|پس از شنیدن آن دیده از چه پر ز بُکاست }}
| class="b" |<span class="beyt"> اگر نمی‌کند ایجاد گریه نام حسین‌</span>
 
| style="width:2em;" |
{{ب| هزار سال فزون شد ز وقعه‌ی عاشور|ولی ز تعزیه هر روز، روز عاشوراست }}
| class="b" |<span class="beyt">پس از شنیدن آن دیده از چه پر ز بُکاست </span>
 
|-
{{ب| بهرکه می‌نگری بر حسین می‌گرید|بهر سخن که دهی گوش شرح کربُ بلاست }}
| class="b" |<span class="beyt"> هزار سال فزون شد ز وقعه‌ی عاشور</span>
 
| style="width:2em;" |
{{ب| همین نه فرش عزایش به فرش گسترده‌|که شور و غلغله در ساکنان عرش علاست }}
| class="b" |<span class="beyt">ولی ز تعزیه هر روز، روز عاشوراست </span>
 
|-
{{ب| مگو به ماتم او بعد قتل می‌گریند|گرت خبر ز سر اندیب و وادی سیناست }}
| class="b" |<span class="beyt"> بهرکه می‌نگری بر حسین می‌گرید</span>
 
| style="width:2em;" |
{{ب| به چشم دل نگر از گوش جان شنو که هنوز|به گریه آدم و موسی به ناله و غوغاست }}
| class="b" |<span class="beyt">بهر سخن که دهی گوش شرح کربُ بلاست </span>
 
|-
{{ب| «صغیر» گریه برای حسین می‌کن و بس‌|که گریه بهر حسین و سجود بهر خداست  }}
| class="b" |<span class="beyt"> همین نه فرش عزایش به فرش گسترده‌</span>
{{پایان شعر}}
| style="width:2em;" |
 
| class="b" |<span class="beyt">که شور و غلغله در ساکنان عرش علاست </span>
 
|-
 
| class="b" |<span class="beyt"> مگو به ماتم او بعد قتل می‌گریند</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">گرت خبر ز سر اندیب و وادی سیناست </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> به چشم دل نگر از گوش جان شنو که هنوز</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">به گریه آدم و موسی به ناله و غوغاست </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> «صغیر» گریه برای حسین می‌کن و بس‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">که گریه بهر حسین و سجود بهر خداست  </span>
|}
<br />


==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ص: 1126-1128.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ۲، ص: ۱۱۲۶-۱۱۲۸.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۲۴۵: خط ۲۹۷:
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران متأخر]]
[[رده:شاعران متأخر]]
<references />{{شاعران}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۵۷

محمدحسین اصفهانی
صغیر اصفهانی.jpg
زادروز ۱۲۷۳ ه ش
اصفهان
مرگ ۱۳۴۹ ه.ش
اصفهان
کتاب‌ها دیوان اشعار
تخلص صغیر

محمدحسین اصفهانی (۱۲۷۳ ه. ش-۱۳۴۹ ه. ش) یکی از شاعران معاصر ایرانی بود.

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محمدحسین فرزند اسدالله متخلص به «صغیر» در سال ۱۲۷۳ ه. ش در اصفهان به دنیا آمد. از ۹ سالگی شعر می‌سرود و به همین جهت «صغیر» تخلص می‌کرد. او از پیروان سلسله‌ی تصوف نعمت‌اللهی بود و از مریدان صابر علی‌شاه گردید. وی منیع‌الطبع و عارف مسلک و در شعر پرقدرت و به عرفان و تصوف آگاه بود. دیوان اشعارش چندین بار تجدید چاپ گردیده‌است.

صغیر اصفهانی به سال ۱۳۴۹ ه. ش (۱۳۹۰ ه. ق) در زادگاهش بدرود حیات گفت و در همانجا به خاک سپرده‌شد. [۱]

اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

مدح سید الساجدین (ع):[۲]

ای به جمال تو عارفان همه شیدا و ای به سر عاشقان ز عشق تو سودا
خویش نهانی و جلوه‌ات همه پیدا برفکن از چهره زلف چون شب یلدا
صبح امیدم نما، ز مهر هویدا شام غمم کن به روز عیش مبدّل
آه که عالم سیه به پیش نظر دید بس که جفا در جفا به نوع دگر دید
لاله صفت داغ اقربا به جگر دید رأس عزیزان به نی چو قرص قمر دید
خاصّه در آن دم که نعش پاک پدر دید غرقه به خون بی‌سر افتاده به مقتل
هیچ شنیدی جز آن گروه ستمکار کس بزند تازیانه بر تن تبدار
یا که گذارند غل به گردن بیمار شهر به شهرش برند بر سر بازار
قوم لعینی که از شقاوت بسیار نی ز خدا خائف و نه ز احمد مرسل
یک طرفش کوس شادمانی عُدوان یک طرف اهل حرم به ناله و افغان
عمه و خواهر به روی ناقه‌ی عریان‌ گاه به شام و گهی به کوفه‌ی ویران
داشت نه یار و نه مونسی ز محبان‌ تا ز وفا عقده‌یی کند ز غمش حل
آن که فراتر بُدی ز عرش مقامش داد فلک جای در خرابه‌ی شامش
بود چهل سال در قعود و قیامش‌ اول روز ابتدای گریه‌ی شامش
از دل و جان شد «صغیر» تا که غلامش‌ طعنه به شاهی زد و به تاج مکلل [۳]


ای امیری که علمدار شه کرب و بلایی‌ اسد بیشه‌ی صولت، پسر شیر خدایی
به نسب پورِ دلیر علی آن شاه عدوکش‌ به لقب ماه بنی هاشم و شمع شهدایی
یک جهان صولت و پنهان شده در بیشه‌ی تمکین‌ یک ملک قدرت و تسلیم به تقدیر و قضایی
من چه خوانم به مدیح تو که خود اصل مدیحی‌ من چه گویم به ثنای تو که خود عین ثنایی
بی‌حسین آب ننوشیدی و بیرون شدی از شط تویم فضل و محیط ادب و بحر حیایی
دستت افتاد ز تن مشک به دندان بگرفتی‌ تا مگر دست دهد باز سوی خیمه‌گه آیی
گره کار تو نگشود چو از دست، همانا خواستی تا که مگر عقده ز دندان بگشایی
هیچ سقّا نشنیدم که لب تشنه دهد جان‌ جز تو ای شاه که سقّای یتیمان ز وفایی
ذکر سماواتیان ثنای ابو الفضل‌ خیل ملک خادم سرای ابو الفضل
با مژه رُوبد غبار، حور بهشتی‌ از حرم صحن با صفای ابو الفضل
هیچ ز بیگانگی بحق نَبُرد راه‌ هر که نگردید، آشنای ابو الفضل
پا مکش از درگهش که عقده گشایی‌ هست به دست گره‌گشای ابو الفضل
غم نبرد راه بر دلش، به صف حشر هر که بود در دلش ولای ابو الفضل
آب ننوشید بی‌حسین و عجب نیست‌ این روش از همّت و حیای ابو الفضل
شست به راه حسین دست و دل از جان‌ اجر ابو الفضل با خدای ابو الفضل
بس وفا داشت آن چنان که بماندند اهل وفا مات از وفای ابو الفضل
باشه دین جز به نام سیّد و مولا باز نشد لعل جانفزای ابو الفضل
گشت کمان قدّ شاه دین چو عیان شد غرقه به خون قامت رسای ابو الفضل [۴]
ذکر سماواتیان ثنای ابو الفضل‌ خیل ملک خادم سرای ابو الفضل
با مژه رُوبد غبار، حور بهشتی‌ از حرم صحن با صفای ابو الفضل
هیچ ز بیگانگی بحق نَبُرد راه‌ هر که نگردید، آشنای ابو الفضل
پا مکش از درگهش که عقده گشایی‌ هست به دست گره‌گشای ابو الفضل
غم نبرد راه بر دلش، به صف حشر هر که بود در دلش ولای ابو الفضل
آب ننوشید بی‌حسین و عجب نیست‌ این روش از همت و حیای ابو الفضل
شست به راه حسین دست و دل از جان‌ اجر ابو الفضل با خدای ابو الفضل
بس وفا داشت آن چنان که بماندند اهل وفا مات از وفای ابو الفضل
باشه دین جز به نام سید و مولا باز نشد لعل جانفزای ابو الفضل
گشت کمان قد شاه دین چو عیان شد غرقه به خون قامت رسای ابو الفضل [۵]


از آن زمان که خزان گشت نوبهار حسین‌ چو لاله خلق جهانند داغدار حسین
نیافت راه چو بر حلق خشک آن مظلوم‌ هنوز آب فرات است شرمسار حسین
بنوش آب و بیاد آر زیر خنجر شمر ز شدّت عطش و قلب پر شرار حسین
فغان و آه که لب تشنه غوطه‌ور گشتند به خون خویش جوانان گلعذار حسین
ندانم آتش کین بود یا شرار عطش‌ که سوخت خیمه‌ی اطفال دل فگار حسین
گلوی تشنه بریدند چون سرش از تن‌ عجب که آب ببستند بر مزار حسین
ببین مودت یاران او که تا محشر به خاک و خون همه خفتند در کنار حسین
فراشت رایت مظلومی پدر تا حشر به دست همّت خود طفل شیرخوار حسین
به عشق دوست چنان داد کار خویش انجام‌ که عقل‌ها همه حیران بود به کار حسین
مگو «صغیر» حسین علی بود بی‌یار حسین یار خدا و خداست یار حسین [۶]
شاهی که بود ساقی کوثر پدر او افغان که بریدند لب تشنه سر او
هم قامت او گشت ز بار غم و اندوه‌ افتاد چو بر نعش برادر گذر او
داغ پسر لاله عذارش علی اکبر داغیست که تا حشر بود بر جگر او
صد آه از آن لحظه که افتاد به میدان‌ بر پیکر صد پاره‌ی اکبر نظر او
بنشست و به زانو بنهادش سر و از غم‌ گردید روان سیل سرشک از بصر او
مجنون دل لیلای حزین گشت چو آمد در خیمه روانسوز و غم افزا خبر او
نامد ز چه از خیمه برون غمزده لیلا آمد به در خیمه چو نعش پسر او
گویا نبدش روح به تن تا که بیاید بیند پسر و جسم به خون غوطه‌ور او
خاموش کن این آتش جانسوز صغیرا ترسم که بسوزد دو جهان از شرر او
اگر نه خون حسین شهید خون خداست‌ چرا همیشه لوای مصیبتش برپاست
اگر نمی‌کند ایجاد گریه نام حسین‌ پس از شنیدن آن دیده از چه پر ز بُکاست
هزار سال فزون شد ز وقعه‌ی عاشور ولی ز تعزیه هر روز، روز عاشوراست
بهرکه می‌نگری بر حسین می‌گرید بهر سخن که دهی گوش شرح کربُ بلاست
همین نه فرش عزایش به فرش گسترده‌ که شور و غلغله در ساکنان عرش علاست
مگو به ماتم او بعد قتل می‌گریند گرت خبر ز سر اندیب و وادی سیناست
به چشم دل نگر از گوش جان شنو که هنوز به گریه آدم و موسی به ناله و غوغاست
«صغیر» گریه برای حسین می‌کن و بس‌ که گریه بهر حسین و سجود بهر خداست


منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. سیمای شاعران؛ ص ۳۰۳.
  2. مصیبت نامه؛ ص ۸۷.
  3. مکلّل: تاج بر سر نهاده، درخشان، زر و جواهر نشان.
  4. تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص ۱۵۷ و ۱۵۸.
  5. تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص ۱۵۷ و ۱۵۸.
  6. میراث عشق؛ ص ۲۴۳.