نصر بن ابی نیزر حبشی مدنی: تفاوت میان نسخهها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «نصر بن ابینیزر، اهل حبشه و از نوادگان نجاشی پادشاه حبشه در عصر پیامبر اکرم (...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |||
| عنوان = | |||
| تصویر =مزار یاران امام حسین(ع).jpg | |||
| اندازه تصویر = | |||
|توضیح تصویر = | |||
در | | نام کامل =نصر بن ابی نیزر | ||
| لقب = | |||
| نسب = | |||
| خویشاوندان سرشناس =پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد | |||
| تاریخ تولد = | |||
| شهر تولد = | |||
| کشور تولد = | |||
| محل زندگی = | |||
| تاریخ وفات/شهادت = | |||
| شهر وفات/شهادت = | |||
| نحوه وفات/شهادت = | |||
| مدفن = | |||
| از یاران = | |||
| فعالیتهای اجتماعی = | |||
| مشایخ = | |||
| شاگردان = | |||
| آثار = | |||
| نقش های برجسته =nر صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید | |||
}}'''نصر بن ابی نیزر،''' از اصحاب [[امام حسین(ع)]] که در [[کربلا]] در صبح [[عاشورا]] به [[شهادت]] رسید. | |||
==زندگینامه== | |||
نصر اهل حبشه و از نوادگان نجاشی پادشاه حبشه در عصر پیامبر (ص) بوده است. پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد. گویند پس از درگذشت نجاشی مردم حبشه به مدینه و نزد او آمدند تا او را که تنها بازمانده ذکور خاندان نجاشی بود، برای پادشاهی به حبشه ببرند، اما او پاسخ منفی داد و گفت که یک ساعت در خدمت پیامبر (ص) بودن برایم بهتر است از یک عمر بر شما و حبشه پادشاهی کردن. <ref>فرهنگ عاشورا، ص۴۱۶.</ref> نصر بعدها در شمار شیعیان و یاوران امام علی (ع) در آمد و در نخلستان آن حضرت کار میکرد. | |||
==نقش در واقعه کربلا== | |||
نصر از مدینه تا [[کربلا]] همراه [[حسین|امام حسین (ع)]] بود و در صبح روز [[عاشورا]] و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به [[شهادت]] رسید. <ref>ر.ک : الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: ۱۳۸۵- ۱۳۸۶ ه ق.، ج۳، ص۲۰۷؛ معجم البلدان، یاقوت حموی، شهاب الدین ابی عبدالله، بیروت: دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۹ ﻫ ق. ، ج۶، ص۲۵۲؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۳۵۱؛ الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ ﻫ ق.، ج۷، ص۱۹۵.</ref> | |||
در زیارتنامهها نام وی ذکر نشده است. | |||
==منبع== | ==منبع== | ||
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص | * [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۳۰۵-۳۰۶.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
[[رده: | [[رده: افراد]] | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | |||
[[رده: شهیدان عاشورا]] | [[رده: شهیدان عاشورا]] | ||
<references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۴
نصر بن ابی نیزر، از اصحاب امام حسین(ع) که در کربلا در صبح عاشورا به شهادت رسید.
زندگینامهویرایش
نصر اهل حبشه و از نوادگان نجاشی پادشاه حبشه در عصر پیامبر (ص) بوده است. پدرش ابی نیزر یکی از شاهزادگان عجم بود که مسلمان شد. گویند پس از درگذشت نجاشی مردم حبشه به مدینه و نزد او آمدند تا او را که تنها بازمانده ذکور خاندان نجاشی بود، برای پادشاهی به حبشه ببرند، اما او پاسخ منفی داد و گفت که یک ساعت در خدمت پیامبر (ص) بودن برایم بهتر است از یک عمر بر شما و حبشه پادشاهی کردن. [۱] نصر بعدها در شمار شیعیان و یاوران امام علی (ع) در آمد و در نخلستان آن حضرت کار میکرد.
نقش در واقعه کربلاویرایش
نصر از مدینه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود و در صبح روز عاشورا و در حمله اول، پس از آنکه اسبش پی شد، پیاده به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسید. [۲]
در زیارتنامهها نام وی ذکر نشده است.
منبعویرایش
پی نوشتویرایش
- ↑ فرهنگ عاشورا، ص۴۱۶.
- ↑ ر.ک : الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبة اتراث، بیروت: ۱۳۸۵- ۱۳۸۶ ه ق.، ج۳، ص۲۰۷؛ معجم البلدان، یاقوت حموی، شهاب الدین ابی عبدالله، بیروت: دار احیاء التراث العربی، ۱۳۹۹ ﻫ ق. ، ج۶، ص۲۵۲؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۳۵۱؛ الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ ﻫ ق.، ج۷، ص۱۹۵.