قاسم سیاره‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۳۳: خط ۳۳:
| همسر                    =
| همسر                    =
| شریک زندگی            =
| شریک زندگی            =
| فرزندان                =
| فرزندان                بهرام (پریش)، امید، هدایت،  عنایت،  احسان=
|تحصیلات                  =
|تحصیلات                  =
|دانشگاه                =
|دانشگاه                =
خط ۷۰: خط ۷۰:
|امضا                  =
|امضا                  =
}}
}}


==زندگینامه==
==زندگینامه==
خط ۹۴: خط ۷۷:
==اشعار==
==اشعار==


===سلام بر حسین (ع)===
===سلام بر [[حسین|حسین (ع)]]===
{{شعر}}
{{شعر}}


خط ۱۱۸: خط ۱۰۱:
{{ب| آمد به بزم انجمن «آشفته»، پیرِ ما|کز فیضش افتخار به آزادگان دهد <ref>خوشه؛ ص 110.</ref>  }}
{{ب| آمد به بزم انجمن «آشفته»، پیرِ ما|کز فیضش افتخار به آزادگان دهد <ref>خوشه؛ ص 110.</ref>  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1223.  
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1223.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۱۳۱: خط ۱۱۱:
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۰۵

قاسم سیاره یکی از شاعران معاصر است.

قاسم سیاره
قاسم سیاره.jpg
زادروز 1303 ه. ش
شهرضا
کتاب‌ها «خوشه»
تخلص «آشفته»

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

قاسم سیاره فرزند هاشم متخلص به «آشفته» به سال 1303 ه. ش در شهر «دهاقان» متولد شد.

پدرش فردی صاحب قریحه در شعر بود که میراث وی به آشفته و از او به پسرش «پریش» رسیده است. وی از سال 1310 ساکن شهرضا گردید و در این شهر به تحصیل پرداخت و با فراغت از تحصیل به اشتغال هنری (عکاسی) روی آورد ولی بزودی این کار را رها کرد و به مطالعه و آفرینش هنری پرداخت. مجموعه سروده‌های وی در کتابی به نام «خوشه» تدوین و چاپ شده است.

اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

سلام بر حسین (ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]

آمد که سرفرازد و آمد که جان دهد ایثار محض را شرف جاودان دهد
آمد حسین تا به گلستان مصطفی‌ بالش به هر جوانه ز خون جوان دهد
آمد که با وجود دگر راست قامتان‌ از پا فتادگان ستم را توان دهد
آمد که با حماسه و با انقلاب سرخ‌ دین را ز جور حادثه، خط امان دهد
آمد که بر نمای بلندای قامتش‌ جای هزار بوسه به تیر و سنان دهد
آمد که بلبلان نوا خوان عشق را بر شاخسار باغ بهشت آشیان دهد
آمد گهر فشان و سرافکن به پای دوست‌ تا عشق را به دیده‌ی باور، نشان دهد
آمد که با طلوع درخشانِ چهرِ خویش‌ این توده خاک را شرف آسمان دهد
آمد که گه ز آمدن و گه ز رفتنش‌ ما را لب شکفته و اشک روان دهد
آمد به بزم انجمن «آشفته»، پیرِ ما کز فیضش افتخار به آزادگان دهد [۱]

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. خوشه؛ ص 110.