در حال ویرایش شهادت (بخش)

==شهدای کربلا==
در دوران [[حسین بن على (ع)|سیدالشهدا،]]<nowiki/>شرایطى پیش آمده بود که جز با حماسۀ شهادت،بیدارى امّت فراهم نمى‌شد و جز با خون عزیزترین انسانها،نهال دین خدا جان نمى‌گرفت.این بود که امام و اصحاب شهیدش،عاشقانه و آگاهانه به استقبال شمشیرها و نیزه‌ها رفتند تا با مرگ خونین خویش،طراوت و سرسبزى اسلام را تأمین و تضمین کنند و این سنّت،همچنان در تاریخ باقى ماند و«شهادت»،درس بزرگ و ماندگار عاشورا براى همۀ نسلها و عصرها گشت.به فرمودۀ امام خمینى«قدس سرّه»:«خط سرخ شهادت،خطّ آل محمّد و على است و این افتخار از خاندان نبوّت و ولایت به ذرّیۀ طیّبۀ آن بزرگواران و به پیروان خطّ آنان به ارث رسیده است». <ref>صحیفۀ نور،ج ۱۵،ص ۱۵۴.</ref> کسى مى‌تواند به این جایگاه رسد،که رشته‌هاى علایق جسمانى و حیات مادّى را گسسته باشد و عشق به حیات برتر،او را مشتاق شهادت سازد.

گذشتن از این موانع و رسیدن به آن وارستگى و رهایى از تعلّقات،ایمانى بالا مى‌طلبد و به همین جهت است که شهادت،نزدیکترین طریق و راه میان‌بر براى رسیدن به خدا و بهشت است.

<br />
{|
|زنده است هر که کشته شود در مناى دوست
|
|بیگانه نیست آنکه شود آشناى دوست
|-
|گردن نهد به سلسلۀ غم،اسیر عشق
|
|تیر بلا به جان بخرد مبتلاى دوست
|-
|جان شبنم است و در پى خورشید،پر کشد
|
|گر بشنود نواى دل از نینواى دوست
|-
|بر لوح دهر،زندۀ جاوید مى‌شود
|
|آن کس که عاشقانه بمیرد براى دوست
|-
|در مروۀ مراد،شود کامیاب دل
|
|با پاى سر هر آنکه دود در صفاى دوست
|-
|ارزنده‌تر ز گوهر نایاب مى‌شود
|
|جانى که خاک گردد و افتد به پاى دوست
|-
|بوسیدنى است سنگ مزار شهید عشق
|
|بوییدنى است تربت پاک گداى دوست <ref>از مؤلف.</ref>
|}
غیر از کشتگان میدان جهاد،در روایات اسلامى کسان دیگرى هم که نوعى رنج کشیده و تلاش داشته‌اند و جان در آن راه باخته‌اند،«شهید»محسوب شده‌اند،همچون کسى که در دفاع از مال،جان،شرف و ناموس خود و براى احقاق حق خویش کشته شود،یا آنکه در مهاجرت در راه خدا جان بسپارد،یا آنکه با ایمان کامل و با محبّت اهل بیت و در حال انتظار فرج براى حاکمیّت عدل جان بدهد،نیز کسى که در راه طلب علم بمیرد یا در غربت مرگش فرا رسد،یا زنى که هنگام زایمان،جان بسپارد،یا آنکه در راه عمل به وظیفۀ امر به معروف و نهى از منکر کشته شود.