در حال ویرایش جلوه اصفهانى (بخش)

==اشعار==
{{شعر}}
{{ب| بر من آمد آن ماه وى به حال خراب | ز دیده داشت روان اشک چون مُطَرَّز سحاب }}

{{ب| مگر تو گفتى چشمش رهى به دریا داشت | که نیست ممکن آید ز دیده این همه آب }}

{{ب| برفت از برم آن آفتاب و از گریه | تن چو نقره خامش به لرزه چون سیماب }}

{{ب| به حال زار همى رفت و خلقى از دنبال | همه به حسرت کاین حال را کجاست مآب ؟ <ref>مرجع و بازگشت</ref> }}

{{ب| شنید آن‌که چو زین جا برفت خانه نرفت | برفت مسجد و افکند خویش در محراب }}

{{ب| میان گریه با صد هزار سوز بکرد | دعا و آمین گفتند جمعى از احباب }}

{{ب| پى شفاى من آن ماه من توسل جست | به سید الشهدا آن شفیع روز حساب }}

{{ب| چه گفت؟ گفت: خدایا به حق این مظلوم | که دوستدار مرا وارهان ازین غرقاب }}

{{ب| حسین آنکه عنایات بى‌حدود و حصرش | به کارخانه آمرزش آمده دولاب }}

{{ب| شهى که ماند در آن دشت فرد تا گفتند | گه سوار شدن زینب‌اش گرفت رکاب }}

{{ب| سواره یک تنه زد خود به لشکرى انبوه | که دید ساز شفاعت به نغمه زین مضراب }}

{{ب| ز کشته پشته همى کرد اندر آن صحرا | ز زخم تشنگى‌اش تا نماند طاقت و تاب }}

{{ب| فرود آمد و با شوق کرد اجابت زود | هر آن چه در حق او کرده بود حق ایجاب }}

{{ب| عیان چو دید که این عالم‌ است تنگ بر او | از آن به سوى شهادت به شوق کرد شتاب }}

{{ب| بسوختند همه خیمه‌ها، و دخت و زنان | به حال زار بماندند بى‌ حفاظ و نقاب }}

{{ب| چه قُبّه‌ها که شد افراشته به آمرزش | اگرچه سوخته شد خیمه و گسسته طناب }}

{{ب| چو فارغ آمد زین کار رفت خانه و نیز | بدان امام توسل بجست با آداب }}

{{ب| نرفت جز دو سه روزى که چشم من شد به | عجب مکن که نه اینجاست جاى استعجاب }}

{{ب| از آن‌که قدرت حق است و هرچه در امکان | رهین قدرت و نبود ز قدرت این اعجاب <ref>تذکره مدینةالادب، ج ۱، ص ۶۰۵ و ۶۰۶.</ref> }}

{{ب| چو دیدگان من نگرفتند اعتبار | در خونِشان کشیده از آن دست روزگار }}

{{ب| چشم از براى عبرت و کسب سعادت است | این دو گرت نباشد از دیده خون ببار }}

{{ب| چشم آفرین مگر کند و اولیاى او | دفع گزند دشمن ازین خسته نزار }}

{{ب| من خسته و نزارم لیکن به گرد خویش | بینم به چشم غیب یکى آهنین حصار }}

{{ب| آن آهنین حصار چه گریه است بر حسین | آن گوهرى که گشت به دوش نبى سوار }}

{{ب| چونین سوار با شرف و عز و سرورى | آخر پیاده ماند در آن دشت کارزار }}

{{ب| تنها و فرد ماند به غیر از خدا ندید | هرچ او نگاه سوى یمین کرد یا یسار }}

{{ب| چون روى دوست دید عیان بى‌درنگ و خوف | مشغول شد به رزم و فرو شد به گیرودار }}

{{ب| با قدرتى که داشت همه عجز بود و بس | یعنى که: عجز نیکو در عین اقتدار }}

{{ب| گویند: جفت غم شد و فرد از تبار و قوم | دل گوید: این سخن را باور همى مدار }}

{{ب| او صرف عشق گشت و ندارد امیر عشق | غیر از بلا و رنج دگر طایفه تبار }}

{{ب| زان ناله‌ها ز زخم و عطش از چه رو نشد | این کارگاه گیتى گسسته پود و تار }}

{{ب| گویى به چشم بنگرم آن زخم‌هاى تن | گویى به گوش بشنوم آن ناله‌هاى زار }}

{{ب| مى‌خواست حق که صبر مجسم کند پدید | کرد آن خجسته ذات همایونش آشکار }}

{{ب| بر جورها نکردى اگر صبر پس نبود | والا وجود او را از صبر پود و تار }}

{{ب| بودند منتظر همه قدسیان به شوق | تا زین دیار رخت‌کشى سوى آن دیار }}

{{ب| از رفتن تو شاها زین تیره تنگ جاى | با شوق نز <ref>مخفف نه از.</ref> کراهت از روى اختیار }}

{{ب| از جنت مثالى تا بارگاه قدس | یکبارگى برستند از رنج انتظار }}

{{ب| اى عاشق خداى سزاوار جاه توست | اى بیش ز آفرینش و کم ز آفریدگار }}

{{ب| از تو شفا همى طلبم با حنین <ref>ناله و زارى.</ref> و آه | کاکنون نیَم به جز تو من از کس امیدوار <ref>همان، ص 608 و ۶۰۹.</ref> }}

{{پایان شعر}}