در حال ویرایش جعفر بن عفان طائی‌ (بخش)

== اشعار ==
1- لیبک علی الإسلام من کان باکیافقد ضیعت أحکامه و استحلّت

2- غداة حسین للدماح دریئةو قد نهلت منه السیوف و علّت

3- و غذدر فی الصحراء لحما مبدداعلیه عناف الطیر بانت و ظلت

4- فما نصرته امة السّوء إذ دعالقد طاشت الإحلام منها و ظلت

5- ألا بل محوا أنوارهم بأکفهم‌فلا سلمت تلک الاکف و شلت <ref>ادب الطف؛ ج 1، ص 192.</ref>

6- و ناداهم جهدا بحقّ محمّدفإن ابنه من نفسه حیث حلت

7- فما حفظوا قرب الرّسول و لا رعواو زلت بهم أقدامهم و استزلت

8- أذاقته حرّ القتل امة جدّه‌هفت نعلها فی کربلاء و زلت

9- کما فجعت بنت الرّسول بنسلهاو کانوا کماة الحرب حین استقلت 


1- بگذار هر گریه‌کننده‌ای بر اسلام بگرید. زیرا احکام و قوانین آن تباه شده و آن را مباح شمرده‌اند.

2- بامداد که شد [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]] بر خاک افتاده بود درحالی‌که آماج و نشانه تیر واقع شده بود و شمشیرها از او سیر شده بودند (بدنش به‌وسیله شمشیرها پاره‌پاره شده بود)

3- جسمش پراکنده و پریشان در صحرا رها شد و تنها پرندگان آسمان بر آن سایه می‌افکندند.

4- امت بد هنگامی‌که او را دعوت کردند، یاری‌اش نکردند و رویای همراهی مردم [[کوفه]] به هدف نرسید.

5- با دست‌های خود به خاموش کردن نور آنها پرداختند. امیدوارم آن دستها سالم نماند و فلج شود.

6- او آنها را با تمام تلاش به حق محمد(ص) فرامی‌خواند و این‌که پسر اوست و از نفس او می‌باشد.

7- اما آنان نزدیکی او به پیامبر را لحاظ نکردند و در مقابل او قدم‌هایش لغزید (با او جنگیدند) 

8- امت جدّش او را کشتند و سپس لغزیدند و دچار آشفتگی و ضعف روحی شدند.

9- همچنان‌که دختر رسول خدا را دچار فاجعه کردند و هنگامی‌که تنها شد علیه نسل او آهنگ جنگ نمودند.