در حال ویرایش تباکى (بخش)

===تباکی در احادیث===
در حدیث امام صادق (ع) است:

«من انشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنّة» <ref>''بحار الأنوار''،ج 44،ص 282.</ref> 

هر که دربارۀ [[حسین بن على (ع)|حسین]]، شعرى بگوید و تباکى کند، بهشت براى اوست.

در حدیثى هم که سید بن طاووس نقل کرده، چنین است:

«من تباکى فله الجنّة» <ref>''همان''،ص 288.</ref> 

و در حدیث قدسى آمده است:

«یا موسى! ما من عبد من عبیدى فى ذلک الزّمان بکى او تباکى و تعزّى على ولد المصطفى الاّ و کانت له الجنّة ثابتا فیها» <ref>''مستدرک سفینة البحار''، نمازى شاهرودى، ج 7، ص 235.</ref>

اى موسى هر یک از بندگانم که در زمان [[شهادت]] فرزند مصطفى (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت سبط پیامبر تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود.

البته غیر از تباکى در مصیبت [[ابا عبدالله (ع)|ابا عبد اللّه الحسین (ع)]]، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نیز مطلوب است و این از نمونه‌هاى روانى تأثیر ظاهر در باطن است. رسول خدا (ص) در این زمینه به ابو ذر غفارى فرمود:

«یا ابا ذر! من استطاع ان یبکى فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک،انّ القلب القاسى بعید من اللّه»<ref>''مکارم الأخلاق''، طبرسى، ص 462؛ ''بحار الأنوار''، ج 74، ص 79.</ref>

هر که مى‌تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکى کند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است. امام صادق (ع) دربارۀ گریه بر گناه خویش و از خوف خدا مى‌فرماید:

«ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج منک مثل رأس الذّباب فبخّ بخّ»<ref>''بحار الأنوار''، ج 90، ص 344.</ref>

اگر گریه‌ات نمى‌آید، خود را به حالت گریه در آور، پس اگر به اندازۀ سر مگسى اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو.