در حال ویرایش عزاداری (بخش)

== فضیلت ==
این عمل، که زنده نگهداشتن هدف حسینى و فرهنگ عاشوراست، مورد تشویق بسیار اولیاء دین است و خود معصومین، در راه اقامۀ عزاى حسینى بصورت گریه، برپایى مجالس ذکر، سرودن مرثیه،گریاندن،نوحه‌خوانى و...مى‌کوشیدند.<ref>تاریخچۀ عزادارى حسینى،ترجمۀ«تاریخ النیاحة على الامام الشهید»از سید صالح الشهرستانى.</ref>

احیاء خطّ ائمّه و تبیین مظلومیّت آنان است.امام باقر(ع) در زمینۀ برپایى عزا در خانه‌ها براى امام حسین(ع) مى‌فرماید:«ثمّ لیندب الحسین و یبکیه و یأمر من فى داره بالبکاء علیه و یقیم علیه و یقیم فى داره مصیبته بإظهار الجزع علیه و یتلاقون بالبکاء بعضهم بعضا فى البیوت و لیعزّ بعضهم بعضا بمصاب الحسین.» <ref>کامل الزّیارات،ص ۱۷۵.کتاب«ز فرات الثقلین فى مآتم الحسین»،محمد باقر محمودى،چند جلد،به مسأله گریه کردن اولیاء خدا بر آن حضرت پرداخته و نیز مجموعه‌اى از مرثیه‌ها در سوگ سید الشهدا«ع»را آورده است.</ref> (به کسانى که روز عاشورا نمى‌توانند به زیارت آن حضرت بروند اینگونه دستور مى‌دهند)بر حسین(ع)،ندبه و عزادارى و گریه کند و به اهل خانۀ خود دستور دهد که بر او بگریند و در خانه‌اش با اظهار گریه و ناله بر حسین(ع)،مراسم عزادارى برپا کنند و یکدیگر را با گریه و تعزیت و تسلیت گویى در سوگ حسین(ع) در خانه‌هایشان ملاقات کنند.

سنّت عزادارى، با برخوردارى از عشق و محبّتى که از امام حسین(ع) در دلها بوده و هست، تبدیل به یک برنامۀ گسترده و مردمى و مقدّس شده است و هرگز سستى و خاموشى ندارد و به برکت آن،اقشار بسیارى با امام حسین(ع)و دین و فرهنگ عاشورا آشنا مى‌شوند.