عامر بن‌ نهشل‌ تمیمی

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو

عامر بن‌ نهشل، از بنی ‏تیم ‏الله ‏بن ثعلبه و قاتل‌ عون و محمد فرزندان عبدالله ‏بن جعفر طیار و‌ زیاد بن‌ عریب ‏بن حنظله بود.


مشخصات فردی
نام کامل عامر بن‌ نهشل
نقش در واقعه کربلا
نقش‌های برجسته قاتل‌ عون و محمد فرزندان عبدالله ‏بن جعفر طیار و‌ زیاد بن‌ عریب ‏بن حنظله


نقش در واقعه کربلا

عامر بن‌ نهشل، یکی از سربازان عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت. او قاتل‌ عون و محمد فرزندان عبدالله ‏بن جعفر طیار و‌ زیاد بن‌ عریب ‏بن حنظله بود. زیاد بن‌ عریب‏ بن حنظله، مکنی‌ به‌ ابو عمره‌ از قبیله‌ بنی‌ همدان بود که مردی کثیرالصلوة و از شیوخ شیعه و مردی شجاع، جنگجو، عابد، ناسک و متهجد بود. زیاد بن‌ عریب چندین بار آرایش سپاه دشمن را به هم زد و سرانجام با وجود جراحات فراوان به دست عامر بن‌ نهشل تمیمی‌ به‌ شهادت‌ رسید. عامر سرش را از بدن‌ جدا کرد.[۱]

نقش در به شهادت رساندن عون و محمد فرزندان عبدالله ‏بن جعفر طیار و‌ زیاد بن‌ عریب ‏بن حنظله

عامر همچنین قاتل عون و محمد فرزندان عبدالله ‏بن جعفر طیار بود.‌ عون ‏بن عبدالله ‏بن جعفر طیار در نبردی تن‌ به‌ تن،‌ در محاصره‌ دشمن‌ قرار گرفت و سپاه کوفه از هر سو او را در برگرفتند. سرانجام توسط‌ عامر بن‌ نهشل‌ تمیمی‌ شهید شد.[۲] به‌ دنبال‌ عون‌ برادرش‌ محمد به‌ میدان‌ شتافت‌ و در حالی که رجز می‌خواند، می‌جنگید. او نیز‌ در نبرد تن‌ به‌ تن‌ در محاصره‌ دشمن‌ قرار گرفت و مردم از هر سو او را در برگرفتند. سرانجام توسط‌ عامر بن‌ نهشل‌ تمیمی‌ شهید شد.[۳] در زیارت ناحیه مقدسه قاتل عون و محمد، لعن شده است.

منبع

مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 203-204.

پی نوشت

  1. - برای تفصیل بیشتر رک : ارشاد، ج2، ص208؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج3، ص116؛ بحار الانوار، ج45، ص72؛ اعیان الشیعه، ج7، ص77؛ وسیله الدارین، ص145؛ منتهی الآمال، ص447؛ تنقیح المقال، ج1، ص456؛ فرسان الهیجاء، ج1، ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص79.
  2. - وقعة الطف، ص246؛ تاریخ طبری، ج5، ص468،447؛ مقاتل الطالبیین، ص95؛ تسمیه من قتل مع الحسین (ع)، ص151؛ انصار الحسین (ع)، ص149.
  3. - ر.ک : وقعة الطف، ص246؛ الطبقات الکبری، ج5، ص477؛ انساب الاشراف، ج3، ص405؛ تاریخ طبری، ج5، ص447؛ الفتوح، ج5، ص112؛ مقاتل الطالبیین، ص95؛ الکامل فی التاریخ، ج4، ص92؛ عوالم العلوم الامام الحسین (ع)، ص277.