سعید بیابانکی‌

نسخهٔ تاریخ ‏۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۸ توسط Faraji (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

سعید بیابانکى (١٣٤٧ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.

سعید بیابانکى
Saeid biabanakii.jpg
زمینهٔ کاری ادبیات
زادروز ۱۳۴۷ ه. ش
خمینى شهر
ملیت ایرانی
محل زندگی تهران
پیشه شاعر و عضو سابق شورای سیاست‌گذاری جشنواره شعر فجر
کتاب‌ها رد پایی در برف- نیمی از خورشید- نه ترنجی، نه اناری- نامه‌های کوفی- جامه دران و...
مدرک تحصیلی کارشناسی مهندسى کامپیوتر
دانشگاه دانشگاه اصفهان
دلیل سرشناسی سروده‌های مذهبی

زندگینامهویرایش

سعید بیابانکی در سال ۱۳۴۷ ه. ش در خمینی‌شهر اصفهان متولد شد. بیابانکی در خانواده‌اى متدین پرورش یافت و پس از طی تحصیلات ابتدایى و متوسطه به دانشگاه راه‌ یافت و در رشته مهندسى کامپیوتر فارغ‌التحصیل شد. وی از ١٦ سالگى به سرودن شعر پرداخت و در انجمن‌هاى ادبى سروش و صائب و دیگر تشکل‌هاى ادبی حضور داشت و اشعارش به روزنامه‌ها و مجلات به چاپ رسید. بیابانکى در اغلب همایش‌هاى سراسرى شعر آیینى و مقاومت حضور داشت.

بیابانکی در قالب‌های شعر آئینی و مقاوت و دیگر قالب‌های شعری، شعر سروده است. او در زمینه شعرهای عاشقانه، آیینی، اجتماعی و طنز نیز آثار مشهوری دارد.

آثارویرایش

رد پای برف، نیمی از خورشید، نه ترنجی- نه اناری، نامه های کوفی، جامه دران و ... از آثار منتشر شده سعید بیابانکی می‌باشند.

اشعارویرایش

پیکر خورشیدویرایش

دشت مى‌بلعید کم‌کم، پیکر خورشید را بر فراز نیزه مى‌دیدم سرِ خورشید را
آسمان گو تا بشوید با گلاب اشک‌ها گیسوان خفته در خاکستر خورشید را
بوریایى نیست در این رشته تا پنهان کند پیکرِ از بوریا عریان‌ترِ خورشید را
چشم‌هاى خفته در خون شفق را واکنید تا ببیند کهکشان پَرپر خورشید را
نیمى از خورشید، در سیلاب خون افتاده بود کاروان مى‌برد نیم دیگر خورشید را
کاروان بود و گلوى زخمى زنگوله‌ها ساربان دزدیده بود انگشتر خورشید را
آه اشترها چه غمگین و پریشان مى‌روند بر فراز نیزه مى‌بینم سرِ خورشید را

اسب‌های بی‌رکابویرایش

پر برمی‌دارد امشب آفتاب از نیزه‌ها می‌دمد یک آسمان خورشید تاب از نیزه‌ها
می‌شناسی این همه خورشید خون‌آلود را آه، ای خورشید زخمی رخ متاب از نیزه‌ها
کهکشان است این بیابان چون که امشب می‌دمد ماهتاب از خیمه‌ها و آفتاب از نیزه‌ها
ریگ ریگش هم گواهی می‌دهد روز حساب‌ کاین بیابان خورده زخم بی‌حساب از نیزه‌ها
یال‌هایی سرخ و تن‌هایی به خون غلطیده است‌ یادگار اسب‌های بی‌رکاب از نیزه‌ها
آرزوی آب هم این جا عطش نوشیدن است‌ خواهد آمد العطش‌ها را جواب از نیزه‌ها
باز هم جاری است امشب رودرود از سینه‌ها بس که می‌آید صدای آب‌آب از نیزه‌ها
گرچه این موج‌موج تشنگی‌ها جاری است‌ می‌تراود چشمه‌چشمه شعر ناب از نیزه‌ها [۱]

سپیدارویرایش

عشق هر روز به تکرار تو برمی‌خیزد اشک هر صبح به دیدار تو برمی‌خیزد
ای مسافر به گلاب نگهم خواهم شست‌ گرد و خاکی که ز رخسار تو برمی‌خیزد
مگر ای دشت عطش نوش گناهی داری‌ کآسمان نیز به انکار تو برمی‌خیزد؟
تو به پا خیز و بخواه از دل من برخیزد حتم دارم که به اصرار تو برمی‌خیزد
شعری خوانم و یک دشت، غم و آهن و آه‌ از گلوی تر نیزار تو برمی‌خیزد
مگر آن دست چه بخشید به آغوش فرات‌ که از آن بوی علمدار تو برمی‌خیزد
پاس می‌دارمت ای باغ که هر روز بهار به تماشای سپیدار تو برمی‌خیزد
ای که یک قافله خورشید به خون آغشته‌ بامداد از لب دیوار تو برمی‌خیزد
کیستم من که به تکرار غمت بنشینم‌ عشق هر روز به تکرار تو برمی‌خیزد [۲]

عصر عاشوراویرایش

شن بود و باد، قافله بود و غبار بود آن سوی دشت، حادثه چشم انتظار بود
فرصت نداشت جامه‌ی نیلی به تن کند خورشید سر برهنه لب کوهسار بود
گویی به پیشواز نزول فرشته‌ها صحرا پر از ستاره‌ی دنباله‌دار بود
می‌سوخت در کویر، عطشناک و روزه‌دار نخلی که از رسول خدا یادگار بود
نخلی که از میان هزاران هزار فصل‌ شیواترین مقدّمه‌ی نوبهار بود
شن بود و باد، نخل شقایق تبار عشق‌ تندیس واژگون شده‌ای در غبار بود
می‌آمد از غبار، تب‌آلود و شرمسار آشفته یال و شیهه‌زن و بی‌قرار بود
بیرون دوید دختر زهرا ز خیمه‌گاه برگشته بود اسب، ولی بی‌سوار بود [۳]

منابعویرایش

پی‌نوشتویرایش

  1. مجموعه شعر «نیمی از خورشید»؛ ص ۱۹ و ۲۰.
  2. همان؛ ص ۲۵و 26.
  3. همان، ص ۲۳ و ۲۴.